ΚΡΙΤΙΚΗ αποτην ΑΝΝΑ ΠΑΧΗ στο iart.gr 3/4/2024
''Τρεις ιστορίες που παρουσιάζουν κι άλλες ιστορίες. Πολύ – πολύ καλές ερμηνείες. Ευφάνταστη σκηνοθεσία. Ένα κείμενο έξυπνο, ακομπλεξάριστο, αληθινό. Αυτά είναι τα συνθετικά της πολύ καλής παράστασης ‘Το Success Story μιας Looser’ που παίζεται τις Παρασκευές του Απριλίου στο ‘Θέατρο της Ημέρας’.
Η Βίλη Σωτηροπούλου σκηνοθετεί και παίζει μαζί με μια ομάδα άξιων ηθοποιών μια παράσταση που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να απευθύνεται σε γυναίκες, στην ουσία όμως μιλά για τα θέματα των σχέσεων που αφορούν και τα δυο φύλα.
Τρία μονόπρακτα ξετυλίγουν στη σκηνή τα όνειρα, τους φόβους, την ελπίδα, την απογοήτευση που όλοι έχουμε νιώσει. Ο έρωτας, το πιο σημαντικό ίσως πράγμα στη ζωή μας έχει πολλές μορφές, δημιουργεί πολλές καταστάσεις, δεν είναι πάντα ιδανικός, καταφέρνει όμως κάθε φορά να μας σημαδεύει και – συχνά – να μας ορίζει. Το έργο όμως δεν πραγματεύεται μόνον τον έρωτα. Η φιλία, η μοναξιά, το πέρασμα του χρόνου, η κακοποίηση, είναι θέματα που έχουν το καθένα τη θέση του καθώς πρόκειται για πράγματα που μας απασχολούν, άντρες και γυναίκες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Τα κείμενα της παράστασης (δύο γραμμένα από την Βίλη Σωτηροπούλου κι ένα από την Αντιγόνη Πόμμερ σε δραματουργική επεξεργασία της σκηνοθέτιδας) έχουν πρώτα από όλα ωραία γλώσσα: Στρωτή, αληθινή, καθημερινή, ποτέ όμως ‘φτηνή’. Είναι κατά περίπτωση συγκινητικά, δραματικά, χαρούμενα, με χιούμορ και ελπιδοφόρα. Ειδικά ο τρόπος που περνούν τα μηνύματα του έργου μέσα από το αστείο, είναι ευφυής κατ’ εμέ. Η σκηνοθεσία έχει τα ίδια χαρακτηριστικά και επιπλέον είναι λιτή αλλά όχι φτωχή, υποστηρικτική στο κείμενο και τις ερμηνείες αφήνοντας τα να αναπνεύσουν και ευφάνταστη (μεγάλο προσόν αυτό για έναν σκηνοθέτη).
Μίλησα πιο πάνω για τις άξιες ηθοποιούς του έργου Βίλη Σωτηροπούλου, Χαρά Κονταξάκη ( εξαιρετική η δουλειά της στα σκηνικά και τα κοστούμια), Άννα Μακρή και Βιργινία Μιχαήλ και θα συνεχίσω λέγοντας πως οι ερμηνείες τους σε όλους τους ρόλους που κάνει η κάθε μια, είναι πολύ καλές. Πρόκειται για ομάδα με το όνομα «Μπουφόνοι» και αυτό αποδεικνύεται από το πόσο άνετα ο ένας ρόλος συμπληρώνει τον άλλον.
Η παράσταση δεν ανεβαίνει πρώτη φορά και υπάρχει λόγος για αυτό. Κάθε μονόπρακτο έχει τον τίτλο και τον χαρακτήρα του. Δεν θα προχωρήσω στην υπόθεση τους, να πάτε να το δείτε χωρίς να ξέρετε τι σας περιμένει. Το σίγουρο είναι πως θα νιώσετε πολλά πράγματα. Κυρίως θα φύγετε με χαμόγελο.''
Η συγγραφέας, καθηγήτρια λογοτεχνικής γραφής Αντιγόνη Πόμμερ, (Βραβείο Ελλήνων
λογοτεχνών 2022 και 2023) και η ηθοποιός, συγγραφέας Βίλη Σωτηροπούλου (Βραβείο
Eurodram 2018) συμπράττουν στα κείμενα της παράστασης που ανεβάζει η Θεατρική Ομάδα
«Μπουφόνοι» με τον τίτλο «Το success story μιας λούζερ».
Η σπονδυλωτή παράσταση αποτελείται από την φρέσκια ‘’Sweet sixty’’ της Πόμμερ και από τις
περιπέτειες της ‘’Γυναίκας λούζερ’’ της Σωτηροπούλου (Α’ έκδοση ‘’ΔΩΔΩΝΗ’’ 2000, Β έκδοση
‘’ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ’’ 2024).
Πότε γλυκιά, πότε πικρή, πότε αστεία και πότε δραματική Κομεντί η «Γυναίκα λούζερ»
γράφτηκε το 2000 από τη Βίλη Σωτηροπούλου και ακολούθησε μία επιτυχημένη πορεία με
αποτέλεσμα την επανάληψή της σε διάφορες θεατρικές σκηνές αποσπώντας το χειροκρότημα
του κοινού.
Στην φετινή αυτή σπονδυλωτή παράσταση από την Θεατρική Ομάδα «Μπουφόνοι» επίκεντρο
είναι η γυναίκα αλλά όχι μόνη. Οι άνδρες, είτε μαζί είτε χώρια, βρίσκονται εκεί στο ίδιο ταξίδι,
άλλοτε με γέλιο κι άλλοτε με κλάμα, σε μια διαδρομή προς τη γνώση.
Οι ηρωίδες του έργου μοιράζονται με το κοινό τις ιστορίες τους, διατρέχοντας αρκετές
δεκαετίες και πολλά θέματα, όπως τον έρωτα, το σεξ, τη φιλία, τη ψυχανάλυση, την καριέρα,
το μεγάλωμα, τη μοναξιά, τη βία, την κακοποίηση, την ανεργία. Πρόκειται δηλαδή για την
πορεία της σύγχρονης γυναίκας μέσα από τις υπαρξιακές της αγωνίες και τα βιώματά της.
Η παράσταση θα παίζεται κάθε Παρασκευή, 15 Μαρτίου – 26 Απριλίου στο Θέατρο της
Ημέρας, στις 9 μ.μ., Νικ. Γεννηματά 20, Αθήνα 115 24 (τηλ.: 2106929090).
Εισιτήριο: 15 ευρώ κανονικό , 10 ευρώ φοιτητικό, άνεργοι, άνω των 65 , 5 ευρώ ατέλεια μέσω
more.gr
Στα πλαίσια του εορτασμού για την Ημέρα της Γυναίκας, οι Δήμοι Χαλανδρίου (8
Μαρτίου) και Αλίμου (30 Μαρτίου), στις 8 μ.μ., θα φιλοξενήσουν την παράσταση με
Ελεύθερη Είσοδο για το κοινό.Οι ιστορίες των γυναικών, κατά σειρά εμφάνισης:
‘’ΟΜΟΡΦΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ’’... H Γεωργία νοσηλεύεται, μιλάει στη
συγγραφέα φίλη για τη ζωή της, κρατώντας τα τριαντάφυλλα που της έφερε. Μια ζωή γεμάτη
αγκάθια ξετυλίγεται κι η Γεωργία άφοβα, άμεσα κι ευθύβολα τα βγάζει ένα ένα. Τρυφερότητα,
χιούμορ, πίκρα, θυμός κι ελπίδα, εναλλάσσονται μέσα από μνήμες και καταγγελίες.
‘’ΑΣ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΩ’’… Η ιστορία της της 'φιλελεύθερης’’ φίλης μας που
‘’ανακεφαλαιώνει’’ στον ψυχαναλυτή της τα πώς και τα γιατί της σχέσης, οδεύοντας προς το
μοναστήρι. Επειδή όμως ‘’το ‘χει και τ ατίθασο μέσα της’’, άγνωστο που θα την βγάλει ο
δρόμος. Ο σαρκασμός και ο αυτοσαρκασμός πανταχού παρόντες στην παλιά γνωστή μας
΄΄καλόγρια’’.
‘’SWEET SIXTY’’… Η ιστορία της χήρας Μιμής που στα 60 της σταματάει να ονειρεύεται μέσα
απ’ τις σαπουνόπερες, ζει την ανατροπή με εφηβικό πάθος και με ‘’καυτή αναστάτωση στο
στήθος’’. Το πάθος όμως ακολουθούν εφιάλτες γιατί.., ‘’υπάρχουν περιθώρια για όνειρα;’’. Απ
τα sweet sixteen στα sweet sixty, μια ανάσα δρόμος, ένα ταξίδι μακρινό, με χιούμορ, αγωνίες,
συγκίνηση και χαμόγελο.
Τα μικρά στιγμιότυπα, τα «Παρισάκια» ή αλλιώς ‘’χτύπησα ένα Παρισάκι’’ παρεμβάλλονται
ανάμεσα στις ιστορίες. Κοινός παρονομαστής των κειμένων όπως και της παράστασης είναι οι
σχέσεις των γυναικών με τους άνδρες αλλά και οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που
επιδρούν καταλυτικά στις ζωές τους.
Έχουν γράψει για τη «Γυναίκα λούζερ”:
«… Στην καλύτερη παράδοση της παλιάς, καλής ‘’Ελεύθερης σκηνής’’ […] Τόσο άμεσο, τόσο
καίριο κείμενο […] καιρό είχα να χαρώ [..] Μία πολύ καλή στιγμή του σύγχρονου ελληνικού
θεάτρου…».
Γιώργος Σαρηγιάννης, Εφημερίδα «Τα Νέα» (2000 Θέατρο της Ημέρας )
(..) Η συγγραφέας έχει ένα μεγάλο προσόν. Γνωρίζει το θέατρο από μέσα γιατί είναι ηθοποιός.
Αυτό της δίνει το δικαίωμα μα έχει και την ικανότητα να μη φλυαρεί ούτε να φιλολογεί αλλά
να χτυπάει ΔΙΑΝΑ. Και κάτι άλλο σημαντικό. Δεν μιμείται κανέναν ξένο ή ντόπιο συγγραφέα κι
έτσι κατορθώνει από την αρχή ως το τέλος να κρατάει ένα δικό της ξεχωριστό τρόπο για να
εκφραστεί. Είναι η σύγχρονη, πρωτοποριακή ελληνική γραφή πούμε σφιχτό, λιτό, ποιητικό
τρόπο και λόγο πλάθει, όλη την πορεία της σύγχρονης Γυναίκας μέσα στο αδηφάγο κοινωνικό
γίγνεσθαι του 20ου αιώνα. Η Σωτηροπούλου δεν ωραιοποιεί τίποτα και δεν χαρίζεται σε
κανένα, ο πρώτος ένοχος είναι ο εαυτός της, όλα ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις για
να καταλήξουν κομμάτια και θρύψαλα.(..) Πίστεψα ότι το έργο πρέπει να παρουσιαστεί στο
ελληνικό κοινό επειδή αποτελεί τομή στα θεατρικά δρώμενα του τόπου(..)
Γιάννης Μόρτζος (σημείωμα του σκηνοθέτη της Γυναίκας Λούζερ, Εκδόσεις Δωδώνη, Μάρτιος
2000)
«…Στο μικρόκοσμο της Βίλης Σωτηροπούλου τα πρόσωπα αναπτύσσουν, βάσει ενός δεμένου
και ταχύρρυθμου μέτρου, τις ενδόμυχες σκέψεις εκθέτοντας τα βιώματα και τα όνειρά τους
[…] Ένας πλούσιος σε συναισθήματα κόσμος, παράγοντας σύστημα ευαισθησίας χωρίς να
αισθηματολογεί μετ' ευτελείας…».
Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης, Εφημερίδα «Ελεύθερος» (2008, Θέατρο Χώρα)
«… Θα μπορούσε να θεωρηθεί εσωτερική υπόθεση των γυναικών, ωστόσο μάς αφορά όλους
αφού έχουμε γίνει μάρτυρες της αναβίωσης σεξιστικών φαλλοκρατικών στερεοτύπων που
φαίνονταν εξαφανισμένα […] Το έργο είναι καλογραμμένο, ισορροπεί μεταξύ κωμωδίας και
δράματος, όπως συμβαίνει στις πιο αξιόλογες κωμωδίες σε όλη την ιστορία του θεάτρου».
Σπύρος Πετρίτης, Εφημερίδα «Η Εποχή» (2014 παραστάσεις σε εναλλακτικούς χώρους)
«Απολαυστική βιντεοσκόπηση μιας παράστασης με μακρά σκηνική διαδρομή […] Με εξημμένη
την θεατρικότητα, κατάφεραν οι τέσσερις αυτές Κυρίες να σπάσουν το φράγμα της
διαδικτυακής αποστασιοποίησης και να μας κάνουν να γελάσουμε, ακόμα και να
συμμετέχουμε στα ερωτικά ταχυδράματά τους…».
Κωνσταντίνος Μπούρας, grafei.wordpress.com (2020 διαδικτυακή παράσταση
στο viva.gr στην πανδημία)
‘’Το έργο της Σωτηροπούλου είναι ένα καλογραμμένο μαχητικό και μάχιμο έργο για τα
δικαιώματα της γυναίκας και καλοπαιγμένο από τις τέσσερις ηθοποιούς που αποδίδουν όλους
τους ρόλους, γυναικείους, ανδρικούς, με κέφι, μεράκι και αυτογνωσία.’’
Λέανδρος Πολενάκης, εφημερίδα Αυγή (2020, διαδικτυακή παράσταση στο viva.gr στην
πανδημία).