The Land of Wanting More
μία έρευνα πάνω στην απενοχοποίηση της γυναικείας σεξουαλικότητας
Η έκφραση της σεξουαλικότητας αποτελεί μια από τις βασικές διαστάσεις της προσωπικότητας του ανθρώπου. Η εικόνα, την οποία αποκτά κανείς για το σώμα του, έχει άμεση σύνδεση με τη σεξουαλική του ταυτότητα και συνεπώς με την αυτοεκτίμηση του καθενός. Ισχύει αυτή η απλή αρχή ισότιμα για όλα τα φύλα;
Το Συμβούλιο της Ευρώπης από το 2019 περιέγραψε την ισχύουσα κατάσταση σε σχέση με το γυναικείο φύλο ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Περιέγραψε ένα περιβάλλον εχθρικό και ταυτόχρονα προσβλητικό για τη σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, κοινωνικοοικονομική έκφραση των γυναικών, το οποίο κυρίως εμποδίζει την αυτονομία και την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εξακολουθεί να διατηρεί τα στερεότυπα των φύλων τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό βίο. Αυτός είναι ο πρώτος ορισμός του σεξισμού σε διεθνές κείμενο. Τα στερεότυπα σχετικά με τα φύλα διαιωνίζουν την άνιση μεταχείριση ανδρών και γυναικών. Οι γυναίκες που αμφισβητούν τον υποτιθέμενο προορισμό τους στην κοινωνία μπορεί να αντιμετωπίζονται με σεξιστική και μισογυνιστική συμπεριφορά.
Στην εποχή του μεσοπολέμου η απελευθέρωση της γυναικείας σεξουαλικότητας γίνεται για την κοινωνία η ενσάρκωση της λαγνείας. Ένας δράκος που δηλητηριάζει ό,τι ακουμπάει και μετατρέπει τις γυναίκες σε αδιάφορα, ανεύθυνα, τοξικά πλάσματα. Στον σύγχρονο 20ο αιώνα (δεκαετίες ‘70, ’80, ’90) οι γυναίκες ενδυναμώνονται, χειραφετούνται και αψηφούν τα στερεότυπα μαζικά. Στη νέα εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης η γυναίκα δύναται να εκθέτει ακόμη πιο πολύ το κορμί της, σαν σύμβολο ενάντια στο σεξισμό που επιβιώνει στην κοινωνία. Στέκεται γυμνή χωρίς να απολογείται για το σώμα της, αντίθετα του δείχνει την αγάπη της. Παρόλα αυτά, η κριτική, η απομόνωση, η περιφρόνηση, η ενοχή, η παραβίαση, η κακοποίηση και ο μόνιμος φόβος που βιώνει για τις επιλογές της αυτές είναι διαχρονικά έκδηλες ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας του τότε και του τώρα.
Η σύγκρουση για το ζήτημα της ισότητας των δύο φύλων, από όπου προκύπτει και η απρόσκοπτη έκφραση της σεξουαλικότητας είναι σε ουσιαστική διαδικασία σύγκρουσης από τις αρχές του 20ου αιώνα με τη δημιουργία του φεμινιστικού κινήματος στην πρώτη φάση του. Έναν αιώνα μετά το φεμινιστικό κίνημα στην τρίτη του φάση διαπραγματεύεται με την ίδια ένταση ενάντια στις νοοτροπίες, πρακτικές και συμπεριφορές που βασίζονται στην ιδέα ότι ένα πρόσωπο υπερέχει ή όχι λόγω του φύλου του.
Μέσα από συστηματική έρευνα, πρακτική αναπαράσταση και εμπεριστατωμένες συζητήσεις επιχειρείται μια προσπάθεια ουσιαστικού προβληματισμού του κοινού και αναζητείται η βαθύτερη ενδοσκόπηση πάνω στο ζήτημα της διαχρονικής καταπίεσης του ερωτισμού και της ελεύθερης βίωσης του εαυτού των γυναικών.
To The Land of Wanting More είναι μια mixed media θεατρική performance, η οποία συνδυάζει πρακτικές του θεάτρου της Επινόησης, της τεχνικής των Viewpoints και της Κινηματογράφησης. Με τη χρήση δραματικού και αφηγηματικού λόγου (εναλλαγή εμφάνισης ρόλου και ηθοποιού) και τη συνομιλία με τη ζωντανή μουσική παίρνουν ζωή ιστορίες γυναικών που έρχονται σε επαφή με το ασυνείδητο τους, στέκονται αντιμέτωπες με τις επιθυμίες τους και ταυτίζονται μαζί τους. Το τελικό κείμενο της παράστασης προέκυψε κατά τη διάρκεια των προβών, τόσο μέσα από έρευνα, όσο και από αυτοσχεδιασμούς και είναι εμπνευσμένο από κείμενα των Γεωργία Σάνδη, Judith Butler, Sam Shepard, Camille Paglia, Colette, την ποίηση της Μάτσης Χατζηλαζάρου και αληθινές μαρτυρίες. Οι μαρτυρίες αυτές αφορούν προσωπικές ιστορίες σεξουαλικής απελευθέρωσης και απώλειας και σεξουαλικής, σωματικής και συναισθηματικής κακοποίησης γυναικών.
(Trigger Warning - στην παράσταση περιλαμβάνεται περιγραφή βιασμού)