Το πρώτο σίκουελ θεατρικού έργου στο Ελληνικό θέατρο είναι γεγονός!
Ο Βασίλης Κατσικονούρης, είκοσι χρόνια μετά το θρυλικό Καλιφόρνια Ντρίμιν, επιστρέφει με τη συνέχειά του: το Καλιφόρνια Ντρίμιν 2, 20 χρόνια μετά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά και με πρωταγωνιστές τους Γιάννη Στόλλα, Σταύρο Καραγιάννη, Άννα Ελεφάντη και Στέλλα Ράπτη έρχεται από τις 2 Νοεμβρίου 2022 στο «Από Μηχανής» Θέατρο.
Μετά το Καγκουρό που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο το 2015, ο συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς συναντιούνται καλλιτεχνικά για ακόμη μια φορά και υπόσχονται μια παράσταση που θα συζητηθεί!
2002. Γράφεται το πρώτο, προφητικό για τον τόπο και τους ανθρώπους του, Καλιφόρνια Ντρίμιν.
2022. Γράφεται το Καλιφόρνια Ντρίμιν 2, 20 χρόνια μετά.
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση.
Οι τέσσερις αγαπημένοι εικοσάρηδες του πρώτου Καλιφόρνια έχουν πλέον σαρανταρίσει. Για το κοινό που τους έχει ήδη γνωρίσει αλλά και για όσους κι όσες τους γνωρίσουν για πρώτη φορά, ο Ντίνος, ο Άρης, η Βουβού και η Κική είναι ξανά εδώ όμως…μυαλό δεν βάζουν.
Πόσο προχώρησαν στη ζωή τους τα 20 χρόνια που μεσολάβησαν; Έχουν πετύχει ή έχουν αποτύχει; Δουλεύουν ή είναι άνεργοι; Είναι ινφλουέσερς ή δεν τους ξέρει η μάνα τους; Έχουν λεφτά ή δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Πόσους φίλους έχουν στα σόσιαλ; Πόσα like παίρνουν; Και τελικά, κατάφεραν να πάνε στην Καλιφόρνια για να ζήσουν επιτέλους το «αμέρικαν ντριμ» ή έφτασαν ως τη Λούτσα, ανεκδιήγητοι και ονειροπόλοι;
20 χρόνια μετά ο Βασίλης Κατσικονούρης ευτυχώς δεν ησυχάζει! Με κέφι και κοφτερή ματιά παρουσιάζει το νέο του έργο του οποίου το αστείρευτο χιούμορ, ο καταιγιστικός ρυθμός και οι διαρκείς ανατροπές κρατάνε επί σκηνής αμείωτο το ενδιαφέρον.
To Καλιφόρνια Ντρίμιν 2, 20 χρόνια μετά είναι ένα σαρκαστικό σχόλιο για την κρίση που δεν τελειώνει ποτέ, μια τραγελαφική κωμωδία για μια γενιά που ακόμα κι αν και θεωρείται «χαμένη», δεν σταματά να κυνηγά το όνειρο.
Σημείωμα συγγραφέα
Δεν ξέρω αν οι συγγραφείς σκέφτονται τους ήρωες των έργων τους όταν αυτά έχουν τελειώσει. Το πιο πιθανό, ήδη να σκέφτονται τους επόμενους ήρωες του επόμενου έργου. Είναι όμως και κάποιοι από τους προηγούμενους, που, καθώς περνάει ο καιρός, μένουν σαν σε μια εκκρεμότητα. Σαν κάποιες παλιές σχέσεις που χαθήκανε σιγά σιγά κι ένα βράδυ, σε μια ήσυχή σου ώρα, λες τι να `γινε αλήθεια εκείνη η ψυχή;
Έτσι ήρθανε και στη δική μου σκέψη τα παιδιά του Καλιφόρνια ντρίμιν. Δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψαν και ιδιαίτερα σε αυτά τα 20 χρόνια από τότε που έγραψα το έργο, καθώς από το πρώτο του ανέβασμα στο Εθνικό μέχρι και σήμερα, όλο και κάπου παιζόταν. Και ήταν πάντα παιδιά εικοσάχρονα, παιδιά κωμικά, εγκλωβισμένα σε μία παρατεταμένη εφηβεία. Τώρα όμως –αναρωτήθηκα, καθώς τα συλλογιζόμουν- να κατάφεραν να ενηλικιωθούν επιτέλους; Έστω και στραβά; Όπως στραβά πήγανε και τα περισσότερα από αυτά τα είκοσι χρόνια για όλους μας…
Με αυτές τις σκέψεις οδηγήθηκα να τους ψάξω ξανά: Τον Ντίνο, τη Βουβού, τον Άρη, την Κική. Σαν ένας συγγραφέας που αναζητάει τέσσερα πρόσωπα. Τους βρήκα, στα ίδια μέρη, σαραντάρηδες τώρα πια, με τις παλιές τους αφίσες κιτρινισμένες να τις χτυπάει ο άνεμος, μα για τους ίδιους πάντα σημαίες ονείρων αναπεπταμένες. Ακαταμάχητα χαζοί, σπαραχτικά αστείοι…
Κι όταν η συνάντησή μας τελείωσε, κατάλαβα ότι μπορεί και να είχα γράψει το πρώτο σίκουελ θεατρικού έργου στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Το έστειλα αμέσως σε έναν άλλο παλιό φίλο από το 2015, τότε που είχε σκηνοθετήσει υπέροχα άλλο μου έργο, το «Καγκουρό», στο Εθνικό Θέατρο με μεγάλη επιτυχία, τον Δημήτρη Μυλωνά. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, έφτιαξε μία από τις πιο σημαντικές θεατρικές σκηνές της Αθήνας, το Από Μηχανής Θέατρο με συνοδοιπόρο την Άννα Ελεφάντη, συγκλονιστική αποκάλυψη για μένα πέρυσι στο Μακμπέθ όπου έπαιζε. Μαζί μας ήρθαν και οι εξίσου σπουδαίοι Σταύρος Καραγιάννης, Γιάννης Στόλλας, Στέλλα Ράπτη. Ένα νέο ταξίδι για την Καλιφόρνια αρχίζει. Με μεγάλες αναταράξεις γέλιου, με κατακόρυφες εκτινάξεις στο ανέφικτο.
Βασίλης Κατσικονούρης
Σημείωμα σκηνοθέτη
Με τον Βασίλη Καστικονούρη συναντηθήκαμε για πρώτη φορά καλλιτεχνικά το 2015, στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου όπου είχα τη χαρά να σκηνοθετήσω το Καγκουρό, μια παράσταση που πραγματικά αγαπήθηκε πολύ.
Τον ίδιο ως συγγραφέα τον παρακολουθούσα ήδη χρόνια πριν με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς με κάθε του έργο έκανε ακόμα πιο ισχυρή την παρουσία του ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες δραματουργούς. Ο Βασίλης Κατσικονούρης όχι μόνο μπορεί αλλά και επιδιώκει να γράψει για όλους κι όλες. Μέσω αυτής της οικειότητας, δημιουργεί το χώρο ώστε να μιλά με οξυδέρκεια αλλά κι ενσυναίσθηση για τις πληγές μας. Με άνεση και μαεστρία κινείται έντεχνα ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα ενώ ξεδιπλώνει κάθε φορά χαρακτήρες χειροπιαστούς όμως και πολυδιάστατους. Ως γνήσιος καλλιτέχνης αποκωδικοποιεί τις παθογένειες του τόπου ενώ συνάμα γίνεται προφήτης εκείνων που ακολουθούν. Τί πιο συναρπαστικό για έναν σκηνοθέτη να καταπιάνεται λοιπόν με τα έργα του;
Έτσι και με το Καλιφόρνια Ντρίμιν 2, 20 χρόνια. Ένα έργο που έρχεται ως συνέχεια του θρυλικού Καλιφόρνια Ντρίμιν.
20 χρόνια πριν πολλά έδειχναν διαφορετικά. Αρχές του μιλλένιουμ, η νομισματική ενοποίηση του ευρώ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες προσεχώς και το εθνικό φρόνημα ψηλά. 20 χρόνια μετά, οικονομική κρίση, ανεργία, αβεβαιότητα, πλέον και πανδημία. Ξεπέρασε τελικά ποτέ ο τόπος αυτός την κρίση; Είτε μιλάμε για αξιακή είτε για κοινωνική είτε για οικονομική κρίση, φοβάμαι πως όχι.
Κι αυτό έρχεται να μας επισημάνει ο Κατσικονούρης με τη συνέχεια των δύο έργων του: ο Ντίνος, ο Άρης, η Βουβού και η Κική, οι 4 εικοσάρηδες που πλέον έχουν σαρανταρίσει, είμαστε όλοι κι όλες εμείς που προσπαθούμε να βρούμε το βηματισμό μας κόντρα στους καιρούς και τα διαρκή εμπόδια, όλοι κι όλες εμείς, ταξιδιώτες σε μια πατρίδα της οποίας οι αντιθέσεις της είναι τελικά και το βασικό συστατικό των ονείρων μας.
Δημήτρης Μυλωνάς