Πώς θα ήταν αν, αντί να ανοίγουμε τη βρύση, χρειαζόταν να έχουμε “φίλο τον καιρό” και να διανύουμε μίλια με μια βάρκα για να μπορέσουμε να πιούμε λίγες γουλιές νερό; Πώς θα ήταν αν διατηρούσαμε μια τόσο στενή σχέση με τη φύση και τη γη που το άνθισμά της να είναι και δικό μας, που η δίψα της να είναι και δική μας;

Η Δίψα της ομάδας Όχι Παίζουμε / UrbanDig Project είναι μια μουσικοχορευτική παράσταση για την οδύσσεια της μεταφοράς του νερού σε μια αποκομμένη νησιωτική κοινότητα. Mια αλληγορία πάνω στην εξέλιξη της σχέσης μας με το πόσιμο νερό: από το νερό ως πολύτιμο αγαθό στο νερό ως αυτονόητο (;) καταναλωτικό προϊόν.

Αντλώντας από την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας στο Αιγαίο του πρόσφατου παρελθόντος, η παράσταση επιχειρεί να συνδέσει την ανθρώπινη δίψα με αυτή της γης και τις βουλές των ανθρώπων με αυτές της φύσης. Ξηρασία, στοιχεία της φύσης και μια βάρκα-βυτίο συνθέτουν μια ιστορία στέρησης, που ψηλαφεί τη δίψα του ανθρώπου και της γης, μέσα από ρεαλιστικές και ψυχεδελικές εικόνες. Ένα ποιητικό, μουσικοκινητικό “ντελίριο” που ενορχηστρώνει τον ήλιο, τη θάλασσα, τον άνεμο, τη γη και το πολύτιμο γλυκό νερό σε μια ιστορία αναμέτρησης του διψασμένου ανθρώπου με το πραγματικό και το φανταστικό.

Το κείμενο της Παναγιώτας Πανταζή και η πρωτότυπη μουσική του Θάνου Κοσμίδη συνυπάρχουν με ηχοτοπία του sound artist Ludwig Berger που δημιουργήθηκαν από τους ήχους υπόγειων και επιφανειακών υδάτων, στεγνού χώματος και ξερικών φυτών της Σίφνου. Πάνω σε αυτά χορογραφεί η Ειρήνη Αλεξίου και σκηνοθετεί ο Γιώργος Σαχίνης μια ομάδα ηθοποιών, τραγουδιστών και χορευτών.

Η παράσταση αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας νέας υφολογικής και θεματικής ενότητας πολυεπίπεδων μουσικοχορευτικών παραστάσεων της Όχι Παίζουμε/ UrbanDig Project , οι οποίες αφηγούνται “ιστορίες νερού” σε θεατρικές σκηνές - σπάζοντας για λίγο την παράδοση της ομάδας να δημιουργεί και να παρουσιάζει παραστάσεις κυρίως σε δημόσιους και μη θεατρικούς χώρους.

Κατάλληλη άνω των 12 ετών