«Ο πνιγμένος γεννήθηκε στον πάτο της θάλασσας και παλεύει να ’βγει όξω μπας κι ανασάνει μέχρι να τον ετραβήξουνε και πάλι κάτω. Δεν θόλωσα. Πνίγηκα σας λέω. Τώρα μπορώ να το πω.»

Ο Νίκος Κοεμτζής έμεινε στα χρονικά ως ο άνθρωπος που τις απόκριες του 1973 σκότωσε τρεις και τραυμάτισε άλλους επτά «για μια παραγγελιά» σε ένα νυχτερινό κέντρο της Αθήνας. Στο πρώτο θεατρικό έργο σχετικά με την υπόθεση που συγκλόνισε την Ελλάδα, ο Κοεμτζής κάνει μια ευχή την ώρα που ξεψυχά πάνω στον πάγκο με τα βιβλία του στο Μοναστηράκι: να του δοθεί η ευκαιρία να αφηγηθεί την ιστορία του για μια τελευταία φορά. Όχι σε ανακριτές κι εισαγγελείς, αλλά μπροστά σε ανθρώπους καθημερινούς.

Τι όπλισε το χέρι του Κοεμτζή; Τι καθόρισε την ψυχή και το μυαλό του μέχρι το μακελειό; Πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει το καλό από το κακό και τους κανονικούς ανθρώπους από τα τέρατα; Ο μονόλογος «Η τελευταία απολογία του Νίκου Κοεμτζή» αποπειράται να προσεγγίσει το πρωτοφανές έγκλημα μέσα από μία αναδρομή στην πολυτάραχη ζωή του ήρωα και στα ιστορικά γεγονότα που τη σφράγισαν.