Τζέσικα Γουντγουορθ, Βέλγιο, Ιταλία, Ολλανδία, Βουλγαρία, Αρμενία, 2023, 94'
Μια μεγαλειώδης κινηματογραφική διασκευή του αριστουργήματος του Ντίνο Μπουζάτι Η έρημος των Ταρτάρων παρουσιάζει με λοξό, υποβλητικό και κατεπείγοντα τρόπο διαφορετικές όψεις της αρρενωπότητας, του πολέμου ως αόρατης δύναμης και απτής πραγματικότητας, της δίψας για ζωή και της ενόρμησης του θανάτου. Καταμεσής ενός ερημικού μετα-αποκαλυπτικού τοπίου, ένας χαρισματικός ελεύθερος σκοπευτής πραγματοποιεί ένα μακρύ ταξίδι από την περιοχή 27 προς τα βόρεια στο φρούριο «Καιρός» – ένα συνοριακό φυλάκιο όπου κάνει κουμάντο μια στρατηγός (η Τζεραλντίν Τσάπλιν σε μια ανατριχιαστική ερμηνεία ζωής) και το συμβούλιο που ηγείται. Ο νέος είναι αποφασισμένος να κάνει το παν για να προστατεύσει την πατρίδα του από την επικείμενη εισβολή από τον βορρά (η οποία βέβαια μοιάζει να μην έρχεται ποτέ), κι έτσι παραδίνεται σε μια αμετάβλητη παράνοια. Η στρατιωτική εκπαίδευση έχει εξελιχτεί σε μια σειρά από από αλλόκοτες, ζωώδεις τελετουργίες, ενώ η τιμωρία για τις πιο ασήμαντες μικρές παραβάσεις είναι αμείλικτη. Όταν η κατάσταση στα σύνορα κλιμακώνεται, η ιστορία θα δείξει ότι ο δογματισμός είναι πιο ισχυρός από την αλήθεια, τη συμπόνια και την κοινή λογική. Εξαίσια φωτογραφημένο σε όλες τις αποχρώσεις του γκρίζου, αυτό το υπερβατικό φιλμ (όπου το οργουελικό κλειστοφοβικό σύμπαν συναντά τη μεθοριακή πραγματικότητα του Στάλκερ, την εκστατική αγάπη του Un chant d’amour [1950] ή και την υποδόρια ένταση του Mad Max) παραμένει επώδυνα επίκαιρο και λυτρωτικά διαπεραστικό.
Jessica Woodworth, Belgium, Italy, The Netherlands, Bulgaria, Armenia, 2023, 94'
Determined to do his utmost to protect his homeland from ever-imminent invasion, young Luka – a talented sniper – makes the lengthy trek from region 27 north to Fort Kairos, an outpost on the Steppe where the General and her council maintain guard against the pending onslaught from the North. In this desolate industrial complex, fear of an attack that never seems to come by an enemy that perhaps does not exist has morphed into a sort of serene paranoia. Military training has congealed, becoming a series of bizarre, animalistic rituals; punishment for minor infractions ranges from shovelling excrement to death by thirst. When at last there is dim evidence that the North is mobilising its troops, it becomes apparent that dogma now trumps truth, compassion and common sense. Geraldine Chaplin's twisted General is just one stand-out among uniformly excellent performances, which are underscored by threatening black-and-white cinematography and precisely unnerving sound design. Obliquely tinged with the conjured terrors of George Orwell's Nineteen Eighty-Four and the rapturous brotherly love of Jean Genet's Un chant d'amour (1950), Jessica Woodworth's take on Dino Buzzati's much-lauded The Tartar Steppe crafts a fantasy of post-truth lunacy that perhaps reflects today more closely than is comfortable. – Nicholas Davies