Blue
Απίτσατπονγκ Βιρασετάκουν, Γαλλία, Ταϊλάνδη, 2018, 12'
Στην καρδιά ενός δάσους στην Ταϊλάνδη, μια γυναίκα είναι ξαπλωμένη ξύπνια στο κρεβάτι της. Λίγο πιο πέρα βρίσκονται μερικά κυλιόμενα θεατρικά φόντα που εναλλάσσονται αποκαλύπτοντας δύο διαφορετικά τοπία. Η ταινία, φαινομενικά απλή, παρουσιάζει μια χορογραφία από ρολά και το πορτρέτο ενός εμπύρετου ύπνου μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.
Apichatpong Weerasethakul, France, Thailand, 2018, 12'
In the heart of a forest in Thailand a woman lies awake at night. Nearby, a set of scrolled theater backdrops unrolls to reveal two alternate landscapes. Blue offers a deceptively simple, choreographed dance of scrolls and a portrait of feverish slumber between dream and reality.
Emerald
Απίτσατπονγκ Βιρασετάκουν, Ταϊλάνδη, Ιαπωνία, 2007, 12'
Σ’ ένα ερειπωμένο δωμάτιο ενός λησμονημένου ξενοδοχείου στην καρδιά της Μπανγκόκ που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αιωρούνται σκόνη και πούπουλα. Από το παράθυρό του βλέπουμε τη κίνηση στον δρόμο. Οι συζητήσεις και τα πρόσωπα προηγούμενων ενοίκων ζωντανεύουν το δωμάτιο. Τα αιωρούμενα σωματίδια, όπως και οι αναμνήσεις, πλημμυρίζουν τον χώρο σαν άστρα στον ουρανό.
Apichatpong Weerasethakul, Thailand, Japan, 2007, 12'
Dust and down feathers float in a ruined room of a forgotten hotel, on the verge of collapse, in the heart of Bangkok. From the window we see the traffic on the street outside. The conversations and faces of former residents make the room come alive. The floating motes, like the memories, flood the space like stars in the sky.
Sakda (Rouseau)
Απίτσατπονγκ Βιρασετάκουν, Ελβετία, 2012, 6'
Ένα αμυδρό φως, μερικά ακόρντα κιθάρας, ένας άντρας που ψιθυρίζει στο μικρόφωνο και η φωνή του ακούγεται από ένα μαγνητόφωνο στις όχθες του ποταμού Μεκόνγκ. Με αυτό το αινιγματικό δοκίμιο ο σκηνοθέτης επιστρέφει στα αγαπημένα του θέματα, όπως τα υποκείμενα της μετενσάρκωσης, της μνήμης και της φαντασίας.
Apichatpong Weerasethakul, Switzerland, 2012, 6'
A dim light, a few guitar chords, a man is whispering into a microphone and his voice is now coming from a recording machine set on the banks of the Mekong River. This mysterious essay revisits the subjects of reincarnation, memory and fantasy, topics that are dear to the Thai filmmaker.
Ghost of Asia
Απίτσατπονγκ Βιρασετάκουν, Κριστέλ Λερέ, Ταϊλάνδη, Γαλλία, 2005, 9'
Το Φάντασμα της Ασίας είναι ένας εορτασμός της ζωής και της χαράς. Ο σκηνοθέτης σκέφτηκε να χρησιμοποιήσουν την ιδέα ενός φαντάσματος το οποίο ζει και περιπλανιέται στις ακτές. Σ’ ένα νησί της Ταϊλάνδης, κάλεσαν δύο αγόρια κι ένα κορίτσι να γυρίσουν μια ταινία. Τα παιδιά είχαν στη διάθεσή τους έναν ηθοποιό, ο οποίος λειτουργούσε σαν μαριονέτα, σαν ένα φάντασμα που εκείνα το κατεύθυναν και του έλεγαν τι να κάνει. Η ταινία είναι δομημένη σύμφωνα με τον σκηνοθετικό ρυθμό που δίνουν οι νεαροί δημιουργοί. Ο ηθοποιός γίνεται μια προσομοίωση της ζωής τους, μια προβολή όσων μπορούν, δυνάμει, να κάνουν.
Apichatpong Weerasethakul, Christelle Lheureux, Thailand, France, 2005, 9'
Ghost of Asia is a celebration of living and its pleasures. The filmmakers imagine a ghost who still lives and wanders around the seashores. They invite three kids – two boys and a girl – to a Thai island to make a film. The kids are provided with an actor whose function is like a puppet or a ghost, to perform tasks dictated by them. The film is structured according to the children’s real-time pace of direction. The actor becomes their simulated life, their projection of the things it is possible for one to do.
Luminous People
Απιτσατπόνγκ Βεερασεθάκουλ, Ταϊλάνδη, Πορτογαλία, 2007, 15'
Μια ομάδα ανθρώπων ταξιδεύει μ’ ένα πλοιάριο κατά μήκος του ποταμού Μεκόνγκ, φυσικό σύνορο μεταξύ Ταϊλάνδης και Λάος. Πλέουν κόντρα στον άνεμο, προσβλέποντας σε μια πράξη αποχαιρετισμού. Στη μέση του ποταμού η γυναίκα που είναι η αρχηγός της οικογένειας ρίχνει τις στάχτες στο ποτάμι. Η λευκή σκόνη ανακατεύεται με τα λασπωμένα νερά. Τα σύνορα χωρίζουν τον κόσμο των ζωντανών απ’ αυτόν των νεκρών. Μία ταινία που αναπαριστά ένα γεγονός προς τιμήν των νεκρών και της φθίνουσας μνήμης των ζωντανών αλλά και προς τιμήν του κινηματογράφου.
Apichatpong Weerasethakul, Thailand, Portugal, 2007, 15'
A group of people is in a boat, traveling on the Mekong River that stretches along the Thai-Laos border. They are running against the wind, anticipating a farewell. In the middle of the river, a woman, who is also the head of the family, casts the ashes into the stream. The white dust merges with the muddy water. The border links the worlds of the dead and the living. A film that reconstructs an event to commemorate the presence of the dead and the decayed memories of the living, honoring cinema itself.
A Letter to Uncle Boonmee
Απίτσατπονγκ Βιρασετάκουν, Ταϊλάνδη, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, 2009, 18'
Σε αυτή την ταινία-προπομπό της μεγάλου μήκους που χάρισε στον σκηνοθέτη τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών του 2010, βυθιζόμαστε στο εσωτερικό κάποιων σπιτιών νωρίς το βράδυ. Όλα τα σπίτια είναι εγκαταλειμμένα, εκτός από ένα, όπου συναντάμε μια παρέα στρατιωτών τους οποίους ενσαρκώνουν έφηβοι απ’ τη Ναμπούα. Δύο απ’ αυτούς αναλαμβάνουν τον ρόλο του σκηνοθέτη δανείζοντας τις φωνές τους στην αφήγηση της ταινίας. Ένα προσωπικό γράμμα που περιγράφει στον θείο Μπούνμι τη Ναμπούα του σκηνοθέτη.
Apichatpong Weerasethakul, Thailand, UΚ, Germany, 2009, 18'
In this short film – the forerunner of the feature that won the Palme d’Or in Cannes, we are drawn into the interiors of several houses during the evening. They are all deserted except for one, which is inhabited by a group of young soldiers, played by some teens from Nabua. Two of them impersonate the director by narrating the film. A personal letter describing the director’s Nabua to Uncle Boonmee.
On Blue
Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν, Ταϊλάνδη, 2022, 16'
«Το 2018 γύρισα μια ταινία με τίτλο Μπλε. Σε αυτήν η συστηματική ηθοποιός μου Jenjira Pongpas Widner δεν μπορεί να κοιμηθεί. Βρίσκεται σε ένα κρεβάτι περιτριγυρισμένο από μπανανιές. Γύρω της ξεδιπλώνεται ένα σκηνικό παραδοσιακού θεάτρου, αποκαλύπτοντας δύο εναλλακτικά τοπία: ένα ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα και το φουαγιέ ενός βασιλικού παλατιού. Αργότερα φαίνεται πως από την έλλειψη ύπνου της ξεσπά μια πυρκαγιά στον χώρο. Προσωπικές και κοινωνικές μνήμες τρεμοπαίζουν καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας. Φαντάζομαι ότι η φλόγα της αϋπνίας της θα σβήσει τελικά και θα μπορέσει να κοιμηθεί. Παρομοίως αναλογίζομαι τα προηγούμενα χρόνια, μιας που κατά τη διάρκεια της πανδημίας ίσως να κοιμόμασταν – και ίσως τώρα να είμαστε έτοιμοι να ξυπνήσουμε. Το Σχετικά με το μπλε αντλεί την έμπνευσή του από τις στιγμές της αφύπνισης, της ανατολής του ήλιου. Καθώς η αβεβαιότητα γίνεται κανόνας, αρχίζω να εκτιμώ τη συνέπεια αυτού του φαινομένου – που είναι προβλέψιμο αλλά ταυτόχρονα επιφέρει τρομερές αλλαγές. Η αναθεώρηση της συγκεκριμένης ταινίας ήταν σαν να ξαναπαρακολουθώ και να αναδιατάσσω ένα όνειρο προτού ξημερώσει. Ίσως ο εγκέφαλός μας να αποσύρει βιαστικά τις αποσπασματικές σκηνές του, αποθηκεύοντάς τες στις σκιές προτού αναδυθεί η συνείδηση. Είδα ένα μπλε σεντόνι να καταρρέει σαν σε όνειρο. Ένα παλιό κινηματογραφικό σκηνικό αναβίωσε για την τελευταία παράσταση. Όταν το πρώτο φως της ημέρας συναντήσει τα μάτια, υπάρχει μια βαθιά αίσθηση διαύγειας. Το μπλε χρώμα παραχωρούσε τη θέση του στο χρυσό του πρωινού. Το όνειρο και η πραγματικότητα συνυπάρχουν, οι αναμνήσεις και οι προϋποθέσεις ξεθωριάζουν. Ακόμη και η λέξη μπλε έχει χάσει το νόημά της. Σε μια στιγμή είμαστε νεογέννητα, χωρίς δεσμούς με οτιδήποτε» (Απίτσατπονγκ Βιρασετάκουν)
Apichatpong Weerasethakul, Thailand, 2022, 16'
“In 2018, I made a film called Blue. In it, my regular actress Jenjira Pongpas Widner is unable to sleep. She is in a bed surrounded by banana trees. Nearby, a set of traditional theater backdrops unspools, revealing two alternate landscapes: a sunset over the sea and the foyer of a royal palace. Later on, her lack of sleep seems to set the place on fire. A flicker of personal and social recollections lingers on throughout the night. I imagine that Jenjira’s insomniac fire will eventually die down and she will be able to sleep. Similarly, I reflect on the past years as we appear to have slept through the pandemic. Perhaps we are ready to wake up. On Blue was inspired by the moments of awakening, of sunrise. As uncertainty becomes the norm, I treasure this phenomenon's consistency. It's predictable yet brings tremendous change. Revisiting Blue was like re-observing and rearranging a dream before dawn. Perhaps our brains are hurriedly retreating their fragmented scenes, storing them in the shadows before consciousness emerges. I saw a blue sheet crumble like a dream. An old cinema set was reanimated for the last performance. When the first light reaches the eyes, there is a profound sense of clarity. The color blue was giving way to the morning gold. Dream and reality coexist, memories and conditionings fade. Even the word "blue" has lost its meaning. In an instant, we are newborns with no ties to anything” A. W.