Τζαφάρ Παναχί, Ιράν, 2022, 107΄
Στη φετινή διοργάνωση της Μπιενάλε της Βενετίας, μια κενή θέση ήταν κρατημένη για τον Τζαφάρ Παναχί στη συνέντευξη τύπου του φεστιβάλ. Ο Ιρανός σκηνοθέτης βρίσκεται σήμερα στη φυλακή, ενώ έχει περάσει τα τελευταία 12 χρόνια σε κατ’ οίκον περιορισμό ανά διαστήματα, του έχει απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα και αντιμετωπίζει διάφορα εμπόδια γυρίζοντας συχνά ταινίες στο περιβάλλον του σπιτιού του. Όλα αυτά δεν τον σταμάτησαν από το να μας παραδώσει μια ταινία που ξεχειλίζει από ιδέες και ανησυχίες. Το Αρκούδες δεν υπάρχουν παρακολουθεί δύο παράλληλες ερωτικές ιστορίες. Και στις δύο περιπτώσεις, οι εραστές συναντούν δυσκολίες λόγω των αθέατων και μοιραίων εμποδίων, τη δύναμη των προκαταλήψεων και τους μηχανισμούς της εξουσίας. Ένα ευρηματικό, διαφωτιστικό εγχείρημα «autofiction» (αυτο-μυθοπλασίας) εξελίσσεται σε πράξη αντίστασης, όπως και κάθε άλλη ταινία του δημιουργού, με όχημα μια αφήγηση για μια πράξη διαφυγής: Ένα ζευγάρι που ζει σε ένα χωριό κοντά στα πορώδη σύνορα μεταξύ Ιράν και Αζερμπαϊτζάν, προσπαθεί να φύγει για το Παρίσι με κλεμμένα διαβατήρια, ενώ τους ακολουθεί ένα κινηματογραφικό συνεργείο. Ένα άλλο ζευγάρι προσπαθεί να γλιτώσει από το συνοικέσιο και τα κουτσομπολιά του χωριού. Ένα ενδοσκοπικό αριστούργημα που υπογραμμίζει ποιο είναι το διακύβευμα της υπεράσπισης της δημιουργικής ελευθερίας.
Jafar Panahi, Iran, 2022, 107΄
In this year’s Venice Biennale, an empty seat was left for Jafar Panahi at the festival press conference. Currently in jail, the Iranian director has spent the past 12 years in and out of house arrest, banned from traveling or making films outside Iran, and faced with numerous obstacles making films at home. That hasn’t stopped him from delivering a film full of his ideas and anxieties. No Bears portrays two parallel love stories. In both, the lovers are troubled by hidden, inevitable obstacles, the force of superstition, and the mechanics of power. A piece of inventive, illuminating autofiction becomes an act of resistance (as any other film of the director), by simply narrating a story of escape: a couple who lives in a village close to the porous Iranian-Azeri borders tries to flee to Paris with stolen passports, a film crew following them, a second young couple trying to escape a forced marriage and a village full of gossips. A self-reflective masterpiece that highlights what is truly at stake when defending one’s creative freedom.