Η ταινία μιλά με τρυφερότητα για την γυναικεία αλληλεγγύη, και το πώς η αγάπη μπορεί να νικήσει τις προκαταλήψεις. Πρωταγωνίστρια κι εδώ, όπως και στο Μπλέ Καφτάνι, είναι η Λούμπνα Αζαμπάλ .
H δράση εκτυλίσσεται στην Καζαμπλάνκα με πρωταγωνίστριες τρεις γυναικείους χαρακτήρες: τη Σάμια, μια νεαρή έγκυο, και την Άμπλα, μία γυναίκα που έχει έναν φούρνο και μεγαλώνει μόνη της την 8χρονη κόρη της. Η Σάμια θα τους χτυπήσει μια μέρα την πόρτα αναζητώντας δουλειά και στέγη. Το κοριτσάκια γοητεύεται από τη νεοφερμένη, αλλά η μητέρα της, αρνείται να βάλει στο σπίτι τους μία άγνωστη, ανύπαντρη εγκυμονούσα. Οι δύο γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες: αρχικά συγκρούονται, αλλά στη συνέχεια αρχίζουν να κατανοούν η μία την άλλη, χτίζοντας έναν ισχυρό δεσμό που προσφέρει μία νέα οπτική στη ζωή τους.
Με μαεστρία, αλλά χωρίς να χάνει ποτέ την τρυφερότητα στη ματιά της, η Τουζανί δομεί την ταινία της σε πολλά επίπεδα: μια ιστορία γυναικείας φιλίας, μια ιστορία μητρότητας και ταυτόχρονα μια φεμινιστική κριτική της πατριαρχικής κοινωνίας. Και σε αυτό όμως ξεχωρίζει: η κοινωνική κριτική της περνά έμμεσα και κομψά, και η ιστορία της δεν χάνει ποτέ την ελαφράδα και τη γλύκα της.
Στην ταινία της μιλά με αφοπλιστική ειλικρίνεια (αλλά με μία πάντα ήρεμη παραδοχή) για την φροντίδα που παρέχουν οι γυναίκες στα παιδιά και την οικογένειά τους –ακόμα κι όταν οι ίδιες δεν ανταμείβονται εξίσου…
Σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας οι δύο γυναίκες ανακαλύπτουν πως έχουν περισσότερα κοινά απ’ όσα φαντάζονταν: βλέπουν και οι δύο το σώμα τους να αλλάζει, και ταυτόχρονα βιώνουν την απαξίωση καθώς καμία τους δεν έχει έναν άντρα “να τις προστατεύει”, ούτε γονείς “να τις επιβλέπουν”.
Με λεπτότητα και ευαισθησία, η Τουζανί «σκύβει» στις ηρωίδες της, ξυπνώντας τα αισθήματα αλλά και τις αισθήσεις του θεατή από τις «μυρωδιές» του φούρνου και τις τοπικές λιχουδιές που φτιάχνει η νέα κοπέλα για να κερδίσει (κυριολεκτικά) το ψωμί της…
Όπως λέει η σκηνοθέτρια, «και οι δύο γυναίκες είναι παγιδευμένες στο πεπρωμένο τους. Η μία λόγω του παιδιού που μεγαλώνει μέσα της. Και η άλλη λόγω ενός απρόσμενου θανάτου που πάγωσε όλη της την ύπαρξη, μέσα από έναν υπόκωφο θρήνο που την έχει καταστήσει ψυχικά ανάπηρη».
Και μέσα σε όλα αυτά, η μητρότητα… «Που ξυπνά τα πρωτόγονα ένστικτά μας, όσο βαθιά και να τα έχουμε θάψει».