Η ΚΡΕΑΤΟΠΙΤΑ

θεατρικός μουσικός μονόλογος 

της Αγγελικής Δαρλάση

Η Κρεατόπιτα, το πιο πρόσφατο έργο της πολυβραβευμένης συγγραφέα Αγγελικής Δαρλάση, εμπνευσμένο από σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα, παρουσιάζεται στο Θεατρικό Βαγόνι της Αμαξοστοιχίας- Θεάτρου το Τρένο στο Ρουφ για πρώτη φορά σε σκηνοθεσία της ίδιας, πρωτότυπη μουσική και τραγούδια του Χρήστου Αλεξόπουλου κι ερμηνεία της Φανής Γέμτου.

Όταν μια γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι της και δεν βρίσκει την κόρη της, βγαίνει έξω στους δρόμους για να την αναζητήσει έχοντας μαζί της ένα τάπερ με κρεατόπιτα. «Άραγε εμείς περπατάμε στους δρόμους ή οι δρόμοι μάς υποδεικνύουν να τους βαδίσουμε ανάλογα;».

Σαν μια μεγάλη Κοκκινοσκουφίτσα περιπλανιέται σε μια πόλη-λαβύρινθο συναντώντας όσα δεν μπορούσε να φανταστεί και δε θα' θελε να έχει συναντήσει,. «Περπατάω στους έρημους δρόμους. Στον έρημο κόσμο μας. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο λύκους – οι λύκοι δεν είναι κακοί είναι απλώς σαρκοφάγοι. Οι άνθρωποι είναι… Τι; Τι είναι; Τι δεν είναι;»

Τα μέρη και τα πρόσωπα διαδέχονται το ένα το άλλο αστραπιαία σαν μια σαρωτική καταιγίδα, τα ηχοτοπία εναλλάσσονται με τη μουσική, η πρόζα με το ζωντανό τραγούδι, σ’ ένα μεταίχμιο φαντασίας και εφιάλτη γεννώντας αγωνίες και ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις.

Η ιστορία μιας γυναίκας της διπλανής πόρτας που παρατηρεί σαν για πρώτη φορά τον κόσμο, ξυπνώντας από τον λήθαργό της: «Έρχονται σου λέω… Πάντα έρχονται  αυτοί που δεν πρέπει όταν κλείνουμε τα μάτια στον κόσμο που ζούμε!».

Έγραψαν για την Κρεατόπιτα: 

Από τις πλέον ανατριχιαστικές θεατρικές στιγμές που έχω ζήσει στα 50 χρόνια τής θεατρικής μου σταδιοδρομίας. Μην το χάσετε!!!Κωνσταντίνος Μπούρας, Literature.gr

Η Κρεατόπιτα βρίθει αναφορών χωρίς να κατονομάζει καμία. Και αυτή είναι η δύναμή της. Ανοιχτή σε ερμηνείες, ανοιχτή σε αναγνώσεις, ανοιχτή σε ταυτίσεις, ανοιχτή για σκέψη και συζήτηση. Και ο τόσο ιδιαίτερος χώρος του Τρένου στο Ρουφ, βγαλμένος λες από μια άλλη εποχή, σε καλεί να παραμείνεις μετά την παράσταση και να ανοίξεις αυτή τη συζήτηση με ένα ποτήρι κρασί μαζί με τους άλλους θεατές. Η ερμηνεία της Γέμτου μεστή, ώριμη, συγκινητική. Καθοριστικός ο ρόλος της μουσικής σύνθεσης του Χρήστου Αλεξόπουλου, που μαζί με τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα μεταμορφώνει τον γυμνό χώρο του βαγονιού και τον γεμίζει με εικόνες.  Άννα Κοντολέων, diastixo.gr

Η Αγγελική Δαρλάση έχει γράψει και σκηνοθετεί μια πολύ δυνατή ιστορία με επίκεντρο μια γυναίκα που μη μπορώντας να μένει αδιάφορη σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας και με την αγωνία για το παιδί της, βιώνει ένα οδοιπορικό συναισθηματικής φόρτισης παρασέρνοντας τους θεατές της παράστασης σε έναν όχι και τόσο μακρινό κόσμο από αυτά που εξελίσσονται γύρω και δίπλα μας.[…] Η κυρία Γέμτου άριστα σκηνοθετημένη μονολογεί, μουρμουράει, φωνάζει, τραγουδάει με έναν ρυθμό που κάνει τη θέαση της παράστασης μια πολύ δυνατή εμπειρία.
Η παράσταση αυτοαποκαλείται «μουσικός θεατρικός μονόλογος». Η Φανή Γέμτου ερμηνεύει τραγούδια που έχει συνθέσει ο Χρήστος Αλεξόπουλος, γνωστός στους μουσικόφιλους ως η ψυχή της Puzzlemusik, με μια μπρεχτικής αισθητικής αρτιότητα. Το πιο σημαντικό είναι το κάθε τραγούδι έχει τη θέση του, την αξία και τη λειτουργικότητα του μέσα στην παράσταση.                                            Γιάννης Καφάτος, View Tag

Η Φανή Γέμτου, με την ερμηνεία της, ισορρόπησε το λυρικό στοιχείο της προσωπικής αγωνιώδους ματιάς της πρωταγωνίστριας με το πολιτικό στοιχείο του έργου, τη σκληρότητα των συνθηκών, τις αλήθειες που δεν κρύβονται. Η μουσική σύνθεση του Χρήστου Αλεξόπουλου αλλά και η ηχητική επιμέλεια ήταν η άλλη πρωταγωνίστρια της παράστασης. Μέσα στο βαγόνι δεν ακροώμασταν τους ήχους, ήμαστε μέσα τους. Μας περιέβαλαν σαν «ένδυμα» ταξιδίου, που προσαρμοζόταν σε κάθε στάση. Σαν το απόλυτα λιτό σκηνικό και το double face κοστούμι από τον Κωνσταντίνο Ζαμάνη, που ξεδίπλωνε τον μέσα κόσμο έξω. Μαζί με τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα, ο χώρος του βαγονιού μεταμορφωνόταν σε τόπο δράσης, σύγκρουσης, μοναξιάς κι αναστοχασμού.                                          Το παράδοξο με αυτή την παράσταση είναι ότι μπαίνεις σε ένα βαγόνι, δεν έχεις κινηθεί ούτε εκατοστό, αλλά βγαίνεις σε μιαν άλλη πραγματικότητα.   Νατάσα Μερκούρη, Νέα Παιδεία-Γλώσσα