Σημείωμα του συγγραφέα:

Έγραψα το HIV στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας στις αρχές του 2017, υπό
συνθήκες ιδιαίτςερης συναισθηματικής φόρτισης, και θέλοντας να μιλήσω για τα
ανυπολόγιστα (σήμερα περισσότερα από 40) εκατομμύρια των γυναικών του καιρού μας
που απάγονται για να καταλήξουν μέσω του trafficking σεξουαλικές σκλάβες. Για την
δική μου οπτική όλα αυτά δεν είναι τα εγκλήματα ενός ή εκατό αρχιδολοφόνων και των
εφιαλτικών υπαλλήλων τους (εν προκειμένω: των διαφόρων μεγαλοσυμμοριών του
trafficking)· είναι το έγκλημα όλων των κοινωνιών της Δύσης που αναδιέταξαν την
καθημερινότητα των πολιτών τους, το παρόν και το μέλλον τους πάνω στη ρημαγμένη
σάρκα των σκλαβωμένων γυναικών. Είναι το έγκλημα των προπατόρων μας και των
συμπολιτών μας· και, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το αίμα των
δολοφονημένων, ακρωτηριασμένων, βασανισμένων, κομματιασμένων, σκλαβωμένων
γυναικών του trafficking, πέφτει πάνω σε εμάς και στα παιδιά μας.
Με άλλα λόγια, πιστεύω πως είμαστε ένοχοι – εγγόνια ενόχων και γεννήτορες ενόχων.
Και πως δεν υπάρχει κανένας “Θεός” για να διαχειριστούμε μαζί του, με συμφωνίες και
διαθήκες, ετούτη την ενοχή.

Έχω μεγάλη συγκίνηση αλλά και χαρά που το έργο αυτό θα ξαναέρθει στην σκηνή από
δυο παλιές μαθήτριές μου (και μάλιστα από τις πιο εμπνευσμένες) στην θεατρική γραφή.
Είναι η Δήμητρα Κατσανίκα (ως σκηνοθέτιδα) και την Λίλα Παντελίδου (ως ηθοποιός
στην σκηνή). Και περιμένω την παράστασή τους με αδημονία – έχοντας την πίστη πως
τα πολύπλευρα ταλέντα τους, το πάθος τους και το ήθος τους μπορούν να ανταμωθούν
με τα δάκρυα της Επίφανι Γκουντμαν.
To HIV είναι ένα έργο για ένα βιασμένο και δολοφονημένο κορίτσι – και για το όνειρο
του που μπορεί να μείνει ζωντανό.

Θανάσης Τριαρίδης, Ιανουάριος 2025

Σκηνοθετικό Σημείωμα
Αφορμή για το θεατρικό έργο «HIV» του Θανάση Τριαρίδη υπήρξε η διαπόμπευση
δεκάδων οροθετικών γυναικών στην Ελλάδα το 2012 με τη δημοσιοποίηση των
φωτογραφιών και των δεδομένων τους, καθώς και ο εξαναγκασμός τους σε
αιματολογικές εξετάσεις «για λόγους δημόσιας υγείας». Μάλιστα, η παράστασή μας
συμπίπτει χρονικά, με τη δημοσίευση της απόφασης από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που δικαιώνει τις γυναίκες αυτές, καταδικάζοντας την
Ελλάδα για παραβιάσεις του άρθρου 8 της Ε.Σ.Δ.Α (δικαίωμα σεβασμού της
ιδιωτικής ζωής).
Για μας το subject της παράστασης, που επηρέασε και τη διαδικασία προβών, ήταν
οι παράλληλες πορείες, από τη μία της «ηθοποιού», της Λίλας, που κατεβαίνει από
τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα με μια βαλίτσα όνειρα και υποβάλλεται στις διάφορες
δοκιμασίες του «σκηνοθέτη» προκειμένου να της δοθεί μια ευκαιρία και από την
άλλη της Επίφανι Γκούντμαν, ενός κοριτσιού από τη Νιγηρία, που την απήγαγαν από
το χωριό της και τη φόρτωσαν σε ένα αεροπλάνο για να την πετάξουν στις πιάτσες
της Ευρώπης… Ίμπιζα, Μαδρίτη, Ρώμη, Άμστερνταμ…
«Απόψε, λοιπόν, θα σας μιλήσω για την υπόθεση της Επίφανι Γκούντμαν... Είναι η
Νιγηριανή πόρνη που αυτοκτόνησε το 2013... Δέκα μέρες πριν κρεμαστεί της
βγάλανε τη φωτογραφία στην τηλεόραση πως είχε AIDS... Για λόγους Δημόσιας
Υγείας... Και δέκα μέρες μετά, την βρήκανε κρεμασμένη... Στο Κατάστημα
Προσωρινής Κράτησης... Φυλακή είναι -αλλά έτσι το λένε επίσημα... Κατάστημα...»

Δήμητρα Κατσανίκα