Μια γυναίκα και ένας άντρας συναντιούνται το 1910, το 2014 και το 2044, ζώντας έναν διαρκώς ανεκπλήρωτο έρωτα. Και στις τρεις αυτές ενσαρκώσεις, τη γυναίκα βασανίζει μονίμως το προαίσθημα ότι κάτι άσχημο θα συμβεί. Ο άντρας την καθησυχάζει και της ζητά να του αφεθεί. Κάθε φορά που συναντιούνται, το προαίσθημά της βγαίνει με κάποιο τρόπο αληθινό.
Ο Μπερτράν Μπονελό, ένας από τους πιο αντισυμβατικούς σκηνοθέτες του μοντέρνου σινεμά, μεταμορφώνει μια πανέμορφη νουβέλα του Χένρι Τζέιμς «Το Θηρίο στη Ζούγκλα» , για έναν ήρωα που έχει παραλύσει από τη νευρωτική του πεποίθηση ότι κάτι απαίσιο πρόκειται να του συμβεί, σε κάτι αναπάντεχο: ένα σκοτεινό, εγκεφαλικό και πέρα για πέρα συναρπαστικό sci-fi παραμύθι που διατρέχει παρελθόν και μέλλον ψάχνοντας απαντήσεις για τα μεγάλα αινίγματα της ερωτικής έλξης και της ανθρώπινης ύπαρξης, κόντρα σε έναν ραγδαία εξελισσόμενο κόσμο.
Το Θηρίο (La Bête), είναι ένα στοχαστικό δράμα επιστημονικής φαντασίας που εκτυλίσσεται στο κοντινό μέλλον. Η ταινία εξερευνά την περίπλοκη σχέση μεταξύ ανθρώπινων συναισθημάτων και τεχνητής νοημοσύνης μέσα από μια αφήγηση που συνδυάζει την αγάπη, τη μνήμη και την ταυτότητα.
Στον δυστοπικό κόσμο του Θηρίου, εν έτει 2044, την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ), τα συναισθήματα έχουν καταστεί εμπόδιο. Για να εξασφαλίσει μια πιο σταθερή και ελεγχόμενη ύπαρξη, η κοινωνία, έχει αναπτύξει μια διαδικασία εξαγνισμού του DNA, που επιτρέπει στους ανθρώπους να απαλλαγούν από τα συναισθηματικά τους βάρη, διαγράφοντας τις μνήμες τους από παλιά τραύματα και απογοητεύσεις. Η Λέα Σεϊντού υποδύεται τη γαλλίδα Γκαμπριέλ, μια γυναίκα που αποφασίζει να υποβληθεί σε αυτή τη διαδικασία για να ξεφύγει από το επώδυνο παρελθόν της, και να είναι πιο ανταγωνιστική στην αγορά εργασίας.
Καθώς η Γκαμπριέλ προετοιμάζεται για τη διαδικασία, καλείται να ανακαλέσει σημαντικές στιγμές από τις προηγούμενες ζωές της σε διαφορετικές εποχές. Μέσα από αυτές τις αναδρομές, η ταινία εμβαθύνει σε διάφορες εκδοχές της ύπαρξης της Γκαμπριέλ, εξετάζοντας κάθε φορά μια διαφορετική ενσάρκωση της ψυχής της και την αδιάκοπη αναζήτηση της για αγάπη και νόημα. Αυτά τα ταξίδια στον χρόνο αποκαλύπτουν το βάθος των συναισθημάτων της και την επίμονη παρουσία μιας αινιγματικής φιγούρας, την οποία υποδύεται ο Τζορτζ ΜακΚάι, που φαίνεται να συνδέεται με τη μοίρα της μέσα στους αιώνες.
Καθώς η Γκαμπριέλ αντιμετωπίζει τις μνήμες της, αρχίζει να αμφισβητεί τη «σοφία» της διαγραφής των συναισθηματικών της εμπειριών. Η ταινία θέτει βαθιά ερωτήματα για τη φύση της ανθρώπινης ταυτότητας και τον ρόλο των συναισθημάτων στον καθορισμό του ποιοι είμαστε. Είναι δυνατόν να ζήσουμε πραγματικά χωρίς τον πόνο και τη χαρά που συνοδεύουν την αγάπη και την απώλεια; Ή μήπως αυτές οι εμπειρίες, όσο οδυνηρές και αν είναι, μας διαμορφώνουν;
Ο Μπερτράν Μπονελό θέλησε, όπως λέει, «να γυρίσει ένα μελόδραμα, και το έργο του Χενρι Τζέιμς υπήρξε για μένα ένα από τα πιο σπαραχτικά και όμορφα μελοδραματικά μυθιστορήματα. Μία από τις βασικές ιδέες του είναι πως αγάπη σημαίνει φόβος. Καθώς στην ταινία ήθελα να ανακατέψω τα είδη και ταυτόχρονα να εμβαθύνω σε αυτόν τον φόβο, μετέφερα τη δράση σε ένα σύγχρονο σύμπαν, φτιάχνοντας μία φουτουριστική ιστορία όπου ο άνθρωπος αντιμετωπίζει έναν τρομακτικό δίλημμα: το να πρέπει να επιλέξει μεταξύ του να μπορεί να αγαπά και του να μπορεί να εργάζεται…».
Η ταινία μιλά για το μέλλον αλλά και για το παρόν μας. «Η ταινία διαδραματίζεται στο 2044 αλλά τώρα βλέπω πως το ΑΙ είναι ήδη απίστευτα παρόν στη ζωή μας. Και αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει όσο έγραφα την ταινία. Μου αρέσει η επιστημονική φαντασία, αλλά το να τη νοιώθω σχεδόν οικεία. Συνήθως είναι μετααποκαλυπτική, όμως εγώ ήθελα να τη δω με ενα διαφορετικό μάτι».
Η πρώτη συνάντηση του ζευγαριού στο χρόνο είναι το 1910, την εποχή της μεγάλης πλημμύρας στο Παρίσι, τότε που ο Σηκουάνας είχε πλημμυρίσει τόσο, που όλοι κυκλοφορούσαν με βάρκες. «Αυτή είναι και η κοντινότερη σεκάνς στο βιβλίο. Ολος ο διάλογος προκύπτει από εκεί, όπως και τα θέματα, που στη συνέχεια εξελίσσονται φυσικά στις άλλες δύο εποχές. Κάθε ενότητα στην ταινία βασίζεται σε μία προσωπική και σε μία συλλογική καταστροφή. Το 1910 για παράδειγμα, όλοι νόμιζαν οτι ξημέρωνε ένας νέος αιώνας ειρήνης και προόδου, όμως ο 20ος αιώνας ήταν φρικτός».
Το Θηρίο είναι μια οπτικά σαγηνευτική και διανοητικά απαιτητική ταινία που συνδυάζει στοιχεία επιστημονικής φαντασίας με μια βαθιά φιλοσοφική αναζήτηση για την ουσία της ανθρωπότητας. Η σκηνοθεσία του Μπερτράν Μπονελό είναι εμπνευσμένη και η Λεά Σεϊντού παραδίδει μια δυνατή ερμηνεία που αποτυπώνει την εσωτερική σύγκρουση και την πολυπλοκότητα μιας γυναίκας που παλεύει μέσα της με την απόφαση να διαγράψει την συναισθηματική της ιστορία.