Η Samsara (Σαμσάρα) είναι μια οπτική ποιητική εξερεύνηση της ζωής, του θανάτου και της κυκλικής φύσης της ύπαρξης. Η ταινία διαδραματίζεται στο Λάος και την Τανζανία, συνδέοντας δύο εντελώς διαφορετικές κουλτούρες μέσω της βουδιστικής έννοιας της μετενσάρκωσης. 

Στο Λάος, το πρώτο μέρος της ταινίας λαμβάνει χώρα σε ένα βουδιστικό μοναστήρι, όπου νεαροί μοναχοί διαλογίζονται για τη ζωή και τον θάνατο. Μέσα από τον διαλογισμό τους, προσκαλούν τους θεατές να ασχοληθούν με τα ορατά και αόρατα στοιχεία της ζωής, υπονοώντας ακόμη και ότι θα μπορούσε κανείς να απολαύσει την ταινία με κλειστά μάτια. Οι νεαροί μαθητεύουν δίπλα σε σοφούς μοναχούς. Ένας από αυτούς διασχίζει κάθε μέρα το ποτάμι για να διαβάσει αποσπάσματα από το Θιβετιανό Βιβλίο των Νεκρών σε μια γυναίκα.Όταν θα έρθει η σειρά της να πεθάνει, το πνεύμα της θα πάρει τον δρόμο για την μετεμψύχωση. 

Στη συνέχεια, η ταινία μεταφέρεται στη Ζανζιβάρη, στην Τανζανία, αντιπαραθέτοντας τη γαλήνια πνευματικότητα των μοναχών του Λάος με τις ζωντανές αφρικανικές πολιτιστικές πρακτικές. Το δεύτερο μισό της Samsara εστιάζει σε μια πιο αισθητηριακή εμπειρία, παρατηρώντας τελετουργίες της καθημερινής ζωής μίας οικογένειας που ζει στην ακτή.

Η ταινία εξετάζει θέματα συνέχειας, μεταμόρφωσης και της αλληλοσύνδεσης όλων των όντων. Με ελάχιστο διάλογο, δημιουργεί μια απρόσμενη αφήγηση που αφήνει πολλά ανοιχτά για ερμηνεία, βασιζόμενη κυρίως στις εικόνες και τον ήχο.

Η τρίτη ταινία μεγάλου μήκους του Λόϊς Πατίνιο είναι λιγότερο μια συμβατική αφήγηση και περισσότερο μια διαλογιστική εμπειρία. Παντρεύοντας διαφορετικές γεωγραφίες και πολιτισμούς, η Samsara γίνεται μια παγκόσμια διαλογιστική για την ανθρώπινη κατάσταση και τη σχέση μας με τον αέναο κύκλο γέννησης, θανάτου και αναγέννησης. 

Για όσους δεν γνωρίζουν, «Σαμσάρα» σημαίνει μία διαδοχή μετενσαρκώσεων στις οποίες πρέπει να υποβληθεί ένα αισθανόμενο ον μέχρις ότου να καθαριστούν όλα τα αρνητικά καρμικά του αποτυπώματα και να επιτύχει την κατάσταση της Νιρβάνα. Σύμφωνα με αυτή δηλαδή, τα έμβια όντα δε ζουν μόνο μια φορά. Μετά τον θάνατο κάτι από αυτή τη μορφή ύπαρξης επιβιώνει και μεταβαίνει σε άλλη μορφή ύπαρξης.

Στην ταινία, μία μίξη ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, εμφανίζονται ερασιτέχνες ηθοποιοί.

Highlight: 

Στα μισά της ταινίας, ένα κείμενο στην οθόνη εξηγεί ότι τώρα θα ακολουθήσουμε την ψυχή της Μον στο bardo, το ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ θανάτου και αναγέννησης -μια 15λεπτη ακολουθία που ήταν και η γενεσιουργός αιτία της ταινίας για τον Πατίνιο.

Σε αυτό το τμήμα της ταινίας πρέπει να κλείσουμε τα μάτια μας, και το αποτέλεσμα της «αισθητηριακής συμφωνίας» που εκτυλίσσεται είναι στοχαστικό και πραγματικά μεταμορφωτικό. Τα ηχητικά τοπία συγχωνεύονται το ένα με το άλλο, ενώ το σόου φωτός – ένας συνδυασμός αναλαμπών και λαμπερών χρωματικών πεδίων, που όλα βλέπονται μέσα από κλειστά βλέφαρα – θυμίζει το διάστικτο φως του ήλιου στο βαθύ δάσος αλλά και το ουράνιο μεγαλείο του υπερπέραν. Η ακολουθία αυτή είναι από τα πιο γοητευτικά κινηματογραφικά τεχνάσματα των τελευταίων ετών.

Μια ταινία υπερβατική, η οποία μας καλεί να την παρακολουθήσουμε με πολύ διαφορετικό τρόπο, πέρα από το οπτικό μας πεδίο, ως μια εμπειρία που σε αγγίζει ως τα βαθύτερα στρώματα της ύπαρξης και σε οδηγεί σε μια διάσταση μακριά από τις γνώριμες αισθήσεις.