Υπάρχουν πολλές παροιμίες για να περιγράψει κανείς τη βασική ιδέα της πλοκής της ταινίας: «έβαλαν την αλεπού στο κοτέτσι», «με τα χεράκια τους βγάλαν τα ματάκια  τους», «τους γύρισε μπούμερανγκ»... Όμως ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή: δύο συνάδελφοι και στενοί φιλοι που εργάζονται σε εταιρεία ακινήτων υποφέρουν από τον καταπιεστικό τους προϊστάμενο. Όταν φτάνουν στο ως εδώ και μη παρέκει, αποφασίζουν να προσλάβουν ένα επαγγελματία δολοφόνο για να τους απαλλάξει από την τυραννία του αφεντικού τους.  Πράγματι, ο κομψός, γοητευτικός, πλην ψυχωτικός φονιάς, τον οποίο ενσαρκώνει απολαυστικά ο ίδιος ο Ζεμ, εκπληρώνει το συμβόλαιο που έχει συνάψει με τους εργοδότες του. Όμως, τότε αρχίζουν τα πραγματικά προβλήματά τους, διότι ο δολοφόνος αρχίζει να επιβάλει την παρουσία του τόσο στην εταιρεία, όσο και στη ζωή των δύο συναδέλφων, οι οποίοι το μετανιώνουν,  αλλά είναι πλέον αργά.

Ο ταλαντούχος Ζεμ έχει στήσει ένα στυλιζαρισμένο και σκληρό θρίλερ, που κλέβει το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο πλάνο. Το μαύρο χιούμορ χαρακτηρίζει εν γένει την πορεία του σκηνοθέτη και ηθοποιού, ο οποίος το 2006 είχε τιμηθεί στις Κάνες με το Βραβείο Πρώτου Ανδρικού Ρόλου, ενώ πολλές ταινίες του ήταν υποψήφιες για Σεζάρ.

Μιλώντας για το αγαπημένο του είδος, το φιλμ νουάρ, ο Ροσντί Ζεμ είπε πως στην ταινία του δεν θέλησε να μιλήσει για τη ζωή ενός γκάγκστερ «αλλά γι’ αυτό που είμαστε όλοι: γι’ αυτήν την λεπτή γραμμή που μας χωρίζει από την παρανομία.  Με έναν τρόπο που ο θεατής θα ταυτιστεί, θα νοιώσει πως θα μπορούσε κι ο ίδιος, εύκολα, να βρεθεί σε αυτήν την πλευρά –ή θα αναγνωρίσει πως τουλάχιστον μια τέτοια σκέψη του πέρασε κάποια στιγμή από το μυαλό…».