Το «Τέλος της μικρής μας πόλης» είναι μία από τις σπουδαιότερες συλλογές διηγημάτων της νέας ελληνικής πεζογραφίας. Ο Δημήτρης Χατζής σ’ αυτήν αποτυπώνει τη μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και τον Εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε. Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται για ακόμη μια φορά και να ζούμε ξανά «το τέλος της μικρής μας πόλης». Πόσο διαφορετικό και πόσο ίδιο; Στο διήγημα «Ο τάφος» αποτυπώνεται μια νέα κατάσταση πραγμάτων που καλώς ή κακώς αφήνει πίσω αυτούς που την οραματίστηκαν.
Το χιούμορ, η σάτιρα και η πρωτότυπη ζωντανή μουσική γίνονται όπλο του θιάσου για να μας αφηγηθεί την ιστορία του τέλους μιας πόλης όπως τη γνώρισαν οι ήρωες του διηγήματος. Ο «ντόπιος και ευυπόληπτος πολίτης» Τσιάγαλος θεωρεί αντίπαλό του τον «ξενομερίτη και μυστήριο» Σπούργο χωρίς να αντιλαμβάνεται πως το μέλλον καθορίζεται από «αλλού». Η παράσταση αναδεικνύει ένα τέλος που επανέρχεται ασταμάτητα κι οι εμπλεκόμενοι σε αυτό αγνοούν το ρόλο τους.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Το κείμενο, η διασκευή καθώς και η σκηνοθεσία της παράστασης δεν έχει να κάνει μόνο με το περιεχόμενο του διηγήματος αλλά και με την ίδια την γραφή του Δημήτρη Χατζή. Όπως σημειώνει ο Στέφανος Ροζάνης:
« Τους ήρωές του τους "συμπονά", τον κάνουν να θλίβεται, νιώθει στοργικά απέναντί τους, αλλά παρά ταύτα κρατά την απόστασή του από το δράμα τους, επειδή ίσια ίσια νιώθει ότι ο τόπος τους δεν είναι ο δικός του τόπος, διότι ο δικός του τόπος και ταυτόχρονα ο δικός του τρόπος είναι να είναι "ξένος μέσα στον εαυτό του" και κατά συνέπεια να παραμένει ξένος σε αυτή την απελπισία που τον περιβάλλει και για την οποία "υποφέρει", αλλά από μια ψυχική θέση "αλλού".
Αυτό ακριβώς το «αλλού» είναι που συγκρατεί το παράδοξο των αφηγήσεων του Χατζή και είναι αυτό που κάνει τα λογοτεχνικά κριτήρια να υποχωρούν μπροστά στην πλήρη επικράτησή του, μιας και οι κειμενικοί τρόποι δεν μπορούν να χρησιμεύσουν για την ερμηνεία τού «αλλού», που η ύπαρξή του από μόνη της συνθέτει έναν παράδοξο τόπο και για τους ήρωες και για τη γραφή τους.»
Αυτό το «αλλού» είναι που καθιστά θεατρική τη γραφή του Δημήτρη Χατζή. Αυτή η απόσταση μας οδήγησε σε μια σύγχρονη «μπρεχτική» προσέγγιση για τη δημιουργία της παράστασης με την καθοριστική συμβολή της μουσικής και των τραγουδιών. Τραγουδάμε και παίζουμε «Το τέλος της μικρής μας πόλης» με ελπίδα την «αναγέννηση».