«Χάθηκαν οι όρκοι κι η ντροπή των ελλήνων μπροστά στον αδύναμο. Τον ξένο και τον ικέτη. Κατάρα σ’ αυτόν που εγκαταλείπει.»
Τι είναι αυτό που κάνει τη Μήδεια τρομακτική; Η Μήδεια είναι η βάρβαρη γυναίκα, η ξένη μάγισσα που καταργεί τα όρια που εξασφαλίζουν την κανονικότητα. Η οργή της είναι σαρωτική επειδή η κατάφωρη αδικία που έχει υποστεί προκαλεί έναν πόνο τόσο ισχυρό, ένα τραύμα τόσο βαθύ που καταλύει κάθε έννοια δικαίου. Αυτό που μας τρομάζει είναι η αποτρόπαια και απολύτως αληθινή εικόνα του κόσμου τη στιγμή που το απεγνωσμένο αίτημα για δικαιοσύνη παίρνει τη μορφή της εκδίκησης και η οδύνη καταλήγει στη βία, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αυτοκαταστροφή. Μας τρομάζει το ξεμπρόστιασμα της στρεβλότητας στο πολιτισμικό μας σύστημα και κυρίως οι φρικτές συνέπειές της. Μας τρομάζει, για αυτό η Μήδεια πρέπει να συντριβεί.
Στο κέντρο μιας σκηνικής εγκατάστασης θεμελιωμένης σε οπτικοακουστικά μέσα, δύο γυναίκες ερμηνεύτριες, ως δύο διαφορετικές Μήδειες, μοιράζονται όλους τους ρόλους, παρεμβάλλουν τις προσωπικές τους απόψεις και εμπειρίες και επεμβαίνουν στη σκηνική δράση. Στη μέση ενός διαλυμένου σκηνικού κόσμου, τα δύο πρόσωπα αναμετριούνται και μεταμορφώνονται σταδιακά σε τέρατα, εγκλωβισμένα σε ένα παιχνίδι εξουσίας. Ακούγεται όλο το κείμενο του Ευριπίδη, σε νέα μετάφραση & διασκευή ενώ σε μια οθόνη προβάλλεται ένας πλαστός κόσμος ονειροφαντασίας. Στην ονειροφαντασία ανήκει και ο Χορός, ο οποίος εκφράζει την ανάγκη για ένα νέο κόσμο ισότητας, δικαιοσύνης και ειρήνης, ένα αίτημα που δεν ικανοποιείται ποτέ.
Με όχημα την ευριπίδεια τραγωδία αυτή τη φορά, η Ομάδα7 ερευνά τις στερεοτυπικές σύγχρονες κοινωνικές δομές σε σχέση με την πατριαρχία και την αποδοχή της ετερότητας. Χρησιμοποιώντας τα υλικά του θεάτρου της επινόησης, συνομιλεί ελεύθερα με το κλασσικό κείμενο: ένα κείμενο που δεν σταμάτησε ποτέ να συγκλονίζει και μία ηρωίδα που εξακολουθεί να απειλεί τα κοινωνικά μας δεδομένα.
Η «Μήδεια» είναι στην ουσία μια τραγωδία για την αδικία σε μια κοινωνία υπό διάλυση. «Χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει ειρήνη», μοιάζει να κραυγάζει από το βάθος του χρόνου το αρχαίο κείμενο, φέρνοντάς μας επώδυνα στο σήμερα, τη δική μας πραγματικότητα.