Οι ήρωες του έργου, συγχρόνως κωμικοί και τραγικοί, παλεύουν με πείσμα για λίγη ελευθερία και κοινωνική ισονομία. Συμβολισμοί, ποιητικές διαδρομές, βιογραφικά και συνειρμικά στοιχεία, ιδεολογικές καταθέσεις και εικόνες, άλλοτε ζοφερές και άλλοτε αισιόδοξες, απηχούν το εγώ του Γιάννη Ρίτσου.
Τα θέματα, που πραγματεύεται το έργο, αν και σε μια πρώτη εκτίμηση δεν φαίνεται να ομοιάζουν με το σύνολο της ποητικής του ακμής, σε μια προσεκτικότερη ματιά αποκαλύπτουν τα ίδια βασανιστικά ερωτήματα και τις ίδιες απελπισμένες ελπίδες του ποιητή. Η φασιστικότητα, η ανελευθερία, οι συμβιβασμένες επιλογές από τη μια, η αντίσταση, η αφύπνιση, οι δυναμικές επιλογές από την άλλη.
Οι περσόνες του Ρίτσου είναι η έκφραση του γενικού, που υψώνεται πάνω από τα ατομικά δράματα. Υπερβαίνουν την κρίση, που ξεσπά στους κόλπους, μιας συγκεκριμένης κοινότητας, στρέφονται σε δυνατές λύσεις και όταν αντικρίζουν την επέλαση της μοίρας, κρούουν τον κώδωνα, ώστε οι άνθρωποι να πάψουν να χαμηλοθωρούν.
Ο απλός, λιτός, ενίοτε αστόλιστος λόγος της ποιητικής περσόνας συναντά το ρυθμό του ποιητικού θεάτρου - αυτού του έξοχου είδους θεάτρου- επιτρέποντά μας να νιώσουμε την απόλαυση αυτής ερωτικής σχεδόν συνύπαρξης ποίησης και δράματος..
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή.