Το Πάντα υπάρχει το αύριο, μια ταινία στην παράδοση της παλιάς μαυρόασπρης ιταλικής κομεντί, διηγείται την ιστορία της Ντέλια, μιας φτωχής γυναίκας που δουλεύει σκληρά για να μεγαλώσει τα τρία παιδιά της, υπό δύσκολες συνθήκες, στη μεταπολεμική Ιταλία.
Η Ντέλια και ο Ιβάνο ζουν με τα παιδιά τους και τον άρρωστο πατέρα του Ιβάνο στη Ρώμη. Είναι 1946 και οι άνθρωποι στην πόλη
προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στους σπόρους της ελευθερίας και τα ελλείμματα του παρελθόντος. Η Ντέλια είναι ο
τύπος της γυναίκας-φροντίστριας που έχει μάθει να ζει με τον τυραννικό άντρα της. Η οικογένεια είναι ενθουσιασμένη με τον
επικείμενο αρραβώνα της κόρης τους. Όμως όλα αλλάζουν όταν η Ντέλια λαμβάνει ένα μυστηριώδες γράμμα που την κάνει να
ανακτήσει το κουράγιο της και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.
Εμπνευσμένη από τις ιστορίες των γιαγιάδων και προγιαγιάδων.
Η Πάολα Κορτελέζι μας ταξιδεύει στην Ιταλία του ‘40, την οποία ανασυστήνει εντυπωσιακά, ισορροπώντας με μαεστρία μεταξύ
δράματος και χιούμορ, και εκπλήσσοντας με ένα απρόσμενο τέλος που θα συζητηθεί.
Όπως έχει πει, ήθελε να γυρίσει ένα φιλμ-φόρο τιμής στις νεορεαλιστικές ταινίες που εξιστόρησαν τη ζωή των Ιταλών εν μέσω φτώχειας κατά τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της χώρας. Γεμάτη μουσική, εμπνευσμένες εικόνες, και πρωταγωνιστές που
έχουν τη στόφα του παλιού σταρ, η ταινία γοητεύει, κλείνοντας το μάτι στον σύγχρονο θεατή καθώς ενσωματώνει μερικές απρόσμενες πινελιές που προσδίδουν κάτι βαθιά μοντέρνο στον vintage χαρακτήρα της. Ίσως γιατί η Κορτελέζι, αγαπημένη ιταλίδα
ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτρια, καταφέρνει στην ταινία να μιλά ανάλαφρα για τα πιο σοβαρά ζητήματα, με ένα χιούμορ που
δεν έχουμε συνηθίσει σε παρόμοια θέματα.
Όπως άλλωστε έχει δηλώσει η ίδια, «το χιούμορ μπορεί να είναι ένα όχημα για να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία που διαφορετικά θα
απωθούσε τον κόσμο. Θέλαμε οι άνθρωποι να γελούν όσο είναι στον κινηματογράφο και αργότερα να σκεφτούν μετανιωμένοι “Θεέ μου, δεν έπρεπε να χαμογελάσω με αυτό”!»
Να θυμίσουμε πως το 1946, έτος που διαδραματίζεται η ταινία, ήταν η χρονιά που η Ιταλία αναγεννήθηκε ως Δημοκρατία έπειτα από
(περισσότερες από δύο) δεκαετίες φασιστικής διακυβέρνησης. Η πολυβραβευμένη Κορτελέζι, εμπνεύστηκε την ιστορία της εν μέρει
από ιστορίες τις οποίες είχαν διηγηθεί η μητέρα και η γιαγιά της, που ζούσαν σε μια εργατική συνοικία της Ρώμης.