Το ιστορικό αυτό έργο του Σαίξπηρ –παρότι βασίζεται στα αληθινά γεγονότα της επανάστασης εναντίον του Βασιλιά Ερρίκου Τέταρτου (1402)– δεν αποτελεί μάθημα ιστορίας, δεδομένου πως δεν είναι ιστορικά ακριβές.

Ο ποιητής του χρησιμοποιεί την... ιστορία για να εξετάσει συγκριτικά την πορεία του βασιλιά Ερρίκου του Τέταρτου και του γιου του (πρίγκιπα Χαλ), και αντίστοιχα του Ερρίκου Πέρσυ και του δικού του γιου (νεαρού Χάρρυ). Εντέλει κατορθώνει να φωτίσει κριτικά τη σύγκρουση δύο γενεών σε κατάσταση διαδοχής, και να μελετήσει διεξοδικά το κρίσιμο ζήτημα των σχέσεων της παλαιότερης με τη νεότερη γενιά.

Ο Ερρίκος ο Τέταρτος αποτελεί μια τολμηρή συζήτηση πάνω σε ζητήματα όπως η Αλλαγή, η Μεταρρύθμιση και το φορτίο που φέρουμε από το Παρελθόν. Κι όλα αυτά ενταγμένα σ' ένα πλαίσιο εγκληματικότητας και διχόνοιας.

Ο Ερρίκος ο Τέταρτος –έχοντας παρανόμως κερδίσει το θρόνο από τον Ριχάρδο τον Δεύτερο– αγωνίζεται να επιβάλλει ειρήνη στο περιβάλλον του. Όσοι τον βοήθησαν ν' ανέλθει στο θρόνο νιώθουν προσβεβλημένοι επειδή κατά τη διανομή ευνοιών εκείνοι παραμερίστηκαν, οπότε και στοχεύουν να επαναστατήσουν. Όταν η απειλή του πολέμου γίνεται έντονη, ο Χαλ ενώνεται με τον πατέρα του για να συντρίψει τους επαναστάτες και να σκοτώσει τον Χάρρυ.

Η παράσταση εστιάζει στον κάθετο άξονα του κειμένου και καταβυθίζεται σε ζητήματα όπως η διαδοχή, ο ρομαντισμός έναντι του ορθολογισμού, ο έρωτας, η ζωή σε ταραγμένες εποχές, οι ψευδείς διαδόσεις – και άλλα θέματα που διατρέχουν τόσο την εποχή του Ερρίκου του Τέταρτου, όσο και του Σαίξπηρ, όσο και τη δική μας. Κι όλα αυτά δοσμένα μέσα από την αισθητική της εποχής μας – με πολλή μουσική, χορό και ποίηση.