Το Πανελλήνιον ως τόπος είναι ένα ιστορικό σκακιστικό καφενείο στη συμβολή των οδών Μαυρομιχάλη και Σόλωνος. Μεταφέρθηκε στο σημείο αυτό το 1991, συνεχίζοντας μια παράδοση που ξεκίνησε από το 1885, όταν άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του σε άλλη τοποθεσία εκεί κοντά. Το Πανελλήνιον ως ντοκιμαντέρ είναι ένας τρυφερός φόρος τιμής σε ένα πολύτιμο τοπόσημο της πόλης των Αθηνών, η μικρογραφία ενός σύμπαντος μέσα σε τέσσερις τοίχους και 64 τετράγωνα.

Έκανε την πρεμιέρα του στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου απέσπασε 3 βραβεία: του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου καθώς και το ειδικό βραβείο της Επιτροπής Νεότητας των Φοιτητών των Πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης. Περνώντας από το ασπρόμαυρο στο έγχρωμο super 8 φιλμ, οι θαμώνες του Πανελληνίου μιλούν μπροστά στην κάμερα σαν φίλοι προς φίλο, εξομολογούνται, τσακώνονται, παίζουν σκάκι και -κυρίως- βρίσκουν έναν ασφαλή χώρο να υπάρξουν αδιαπραγμάτευτα σε μια ολόδική τους μικροσκοπική επικράτεια.

Το Πανελλήνιον είναι ένα εκτός τόπου και χρόνου σκακιστικό καφενείο στο κέντρο της Αθήνας, ένα καταφύγιο για ανθρώπους που ασφυκτιούν στην καθημερινότητά τους, που αρνούνται ή αποτυγχάνουν να προσαρμοστούν στις συνθήκες της σύγχρονης πραγματικότητας. Ο Γιάννης, ιδιοκτήτης του καφενείου, συνειδητά απέχει από το σκάκι. Γι’ αυτόν οι σκακιστές είναι πλάσματα εξωτικά και απίθανα: επιστήμονες, καλλιτέχνες, συνταξιούχοι και εργάτες που ψάχνουν διέξοδο, παρηγοριά και φροντίδα. Προστατευμένοι σε αυτό τον ιδιότυπο κλειστό μικρόκοσμο, εξομολογούνται, λένε ιστορίες θρυλικών εκκεντρικών θαμώνων του παρελθόντος, φιλοσοφούν, πίνουν και τραγουδάνε.