Η Ολύβια Θανάσουλα, ανοίγοντας τα φώτα του κόσμου της, μας εκθέτει σε μια σκηνή που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Σκιαγραφεί τη στιγμή που η πρωταγωνίστρια έρχεται αντιμέτωπη με τους φόβους της και την αδυναμία της να ελέγξει αυτό που συμβαίνει.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης η χορογράφος εξερευνά τους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος βιώνει την προσωπική του οδύνη, λόγω κάποιας απώλειας και το κενό που αφήνει μέσα του αυτή. Παραθέτει επίσης τις απόπειρες ανάκτησης των δυνάμεών του και αναδόμησης της πραγματικότητάς του.

Με αφορμή αυτές τις σκέψεις το ΚΕΝΟ, χρησιμοποιείται ως χορογραφικό εργαλείο για να εκφράσει αυτόν τον κενό χώρο που δημιουργείται μέσα μας μετά από κάποια μεγάλη απώλεια καθώς επίσης και το κενό που δημιουργείται στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, λόγω του πόνου και της έλλειψης εμπιστοσύνης που μπορεί να προκλήθηκε. Το κενό αυτό υπάρχει και αυξομειώνεται κατ’ επανάληψη στη ζωή μας, αναγκάζοντάς μας να παίξουμε με αυτό, να το γεμίσουμε κάθε φορά από την αρχή, να συμφιλιωθούμε με αυτή τη διαδικασία και να προσαρμοστούμε σε αυτήν. Σαν ένας ατέρμονος φαύλος κύκλος δημιουργίας και καταστροφής….