Εκκινώντας απο το χορογραφικό παράδοξο της ακινησίας και με αισθητικές αναφορές στο, εμβληματικό, μουσικό έργο 4’33’’, του αμερικανού πρωτοπόρου συνθέτη, John Cage, ο χορογράφος Σπύρος Κουβαράς με το, «(5)4’33”: a continuous (im)mobility», αναδιατυπώνει την πρόθεση του Cage να επαναπροσδιορίσει την σχέση κοινού και δημιουργού και υπογράφει ένα έργο του οποίου το χορευτικό λεξιλόγιο αναδύεται ως, μεταβλητό, μωσαϊκό σωμάτων.

Σ’ ένα εγκατελειμμένο ξενοδοχείο, όπου ο χρόνος έχει παγώσει και ο χώρος λειτουργεί ως δωμάτιο, ενδοσκοπικής, περισυλλογής, οχτώ σώματα, μετέωρα μεταξύ δράσης και μη δράσης, μοιάζουν έτοιμα να κινηθούν για μια τελευταία φορά. Κύκνειο άσμα της ανθρώπινης κίνησης ή μια ωδή για το τέλος του κόσμου; Η μουσική επένδυση του έργου, εκτενή αποσπάσματα από το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, δημιουργεί μια υποβλητική ατμόσφαιρα και καλλιεργεί, σταδιακά, ένα λεπτοφυές κινητικό κύκλωμα που διαπερνάει τα οχτώ σώματα, δημιουργώντας μια, σχεδόν, κυτταρική σύνδεση μεταξύ τους. Μέσω της βραδείας κινητικής ποιότητας τα σώματα αποκτούν μια θραυσματική μορφή, ο χρόνος διαστέλλεται, ο χώρος μεγεθύνεται και ενώ προοδευτικά μοιάζει να γίνεται όλο και πιο “δύσκολο” για τους ερμηνευτές να “κρατήσουν τη θέση τους στον κόσμο”, η σωματική επαφή και η εγγύτητα που αναπτύσσουν μεταξύ τους λειτουργούν ως ανάχωμα στο επερχόμενο (;) τέλος. Παράλληλα, το κινούμενο σκηνικό set λειτουργεί καλειδοσκοπικά και προκαλεί, με τη σειρά του, μια ασύμπτωτη θέαση, υποβάλλοντας έτσι ένα χορευτικό μετέωρο μεταξύ ορατού και αοράτου, που μετατρέπει τον χώρο απο δωμάτιο περισυλλογής του ατόμου, σε μια ανάμνηση ενός ακινητοποιημένου παρόντος.