Mαρκ Σίνγκερ, ΗΠΑ, 1999, 82'

Ένας εικοσάχρονος κινηματογραφιστής αποφασίζει να ζήσει δύο χρόνια μαζί με άστεγους, σε εγκαταλειμμένα σιδηροδρομικά τούνελ της Νέας Υόρκης. Θέλει να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο επιβιώνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πώς τρέφονται, πώς ζεσταίνονται, πώς κοιμούνται, πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, τι νιώθουν για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, τι πιστεύουν για τις επιλογές που τους έφεραν σ’ αυτό το σημείο, για τα λάθη τους, τις ατυχίες τους, τις πράξεις που δεν μπορούν να επανορθώσουν. Αυτό που προκύπτει ως αποτέλεσμα είναι ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ που μας επιτρέπει να κοιτάξουμε τι κρύβεται «κάτω» από την επιφάνεια της μοντέρνας αστικής ζωής, πραγματευόμενο την έλλειψη στέγης όχι με τους ακαδημαϊκούς όρους μιας αποστασιοποιημένης κοινωνιολογικής καταγραφής αλλά με σπλαχνική ανθρωπιά και αληθινή ικανότητα ενσυναίσθησης. Αν λάβεις δε υπ’ όψιν ότι στόχος του σκηνοθέτη Μαρκ Σίνγκερ, γυρίζοντας την ταινία, ήταν να καταφέρει να χρηματοδοτήσει τη μετακίνηση αυτών των ανθρώπων έξω απ’ τα τούνελ, συνειδητοποιείς ότι το ντοκιμαντέρ, στις μεγάλες του στιγμές, δεν αρκείται να παρατηρεί τον κόσμο: καμιά φορά –μπορεί να– τον κάνει και καλύτερο.

Marc Singer, USA, 1999, 82'

A 20-year-old filmmaker decides to live with homeless people for two years, down in New York’s abandoned train tunnels: he wants to study the ways in which these people survive – how they feed themselves and keep warm and sleep, how they interact with one another and feel about their situation, what they think about the choices that have brought them to this point, about their mistakes and misadventures, about things they have done that cannot be made right. What emerges, as a result, is a thrilling documentary that allows us to peer at what lies hidden “beneath” the surface of modern city life, one that engages with homelessness not on academic terms – as detached, sociological documentation – but rather with a heartfelt humanity and a genuine capacity for compassion. And if you take into account the fact that the aim of the director, Marc Singer, when shooting this film was to make enough money to get everyone out of the tunnels, you realize that the documentary form, in its greatest moments, is not content simply observing the world: sometimes it – potentially – makes it better too.