Άλαν Κίνγκ, Καναδάς, 1969, 97'

Ένας γάμος σε κρίση – τι πιο συνηθισμένο, τι πιο εύκολα αναγνωρίσιμο; Κι όμως, αρκεί να βρει τη θέση της μια κάμερα εντός αυτής της «εμπόλεμης ζώνης» για ν’ αποκτήσει το πλέον τετριμμένο ζήτημα του μοντέρνου αστικού κόσμου διαστάσεις πρωτοφανέρωτες. Όχι μόνο γιατί οι πιο γνώριμες καταστάσεις είναι εντέλει οι λιγότερο γνωστές, αλλά και επειδή ο κινηματογραφικός φακός έχει αυτή την τρομακτική δύναμη: να μετατρέπει ακόμα και την πλέον κοινή εμπειρία –όταν συλλαμβάνει τον ακατέργαστο πυρήνα της– σε αντικείμενο δέους. Έτσι, στο Married Couple αυτό που φαινομενικά στερείται ενδιαφέροντος λόγω της απόλυτης κοινοτοπίας του (απ’ την πρώτη σκηνή ένα ζευγάρι τσακώνεται για κάτι ασήμαντο) γίνεται στην πορεία τόσο έντονο, που σχεδόν δυσκολεύεσαι να κοιτάς, ενώ ξέρεις πως δεν θα μπορέσεις να πάρεις τα μάτια σου απ’ την οθόνη μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Γιατί (ό,τι κι αν νομίζουμε, ό,τι κι αν μας βολεύει να πιστεύουμε για να τα βγάλουμε πέρα) τόση αλήθεια δεν μπορεί να γίνει δεκτή χωρίς αντίσταση: απόδειξη, αυτή η τελευταία, ότι κάτι που πολύ σοβαρά –και διαχρονικά– μας αφορά έχει ειπωθεί με επώδυνη ειλικρίνεια.

Allan King, Canada, 1969, 97'

A marriage in crisis – what could be more normal, more easily recognizable? And yet, for such a mundane matter of the modern bourgeois world to take on unprecedented dimensions, all it takes is a camera to find a spot inside the “war zone.” Not only because the most familiar of situations are, in fact, the least well known, but also because the cinematic lens has that terrifying power: to turn even common experience – when it captures its unwrought core – into a thing of awe. And so, in A Married Couple, that which is ostensibly uninteresting due to its utter banality (in the very first scene, the couple bicker over something trivial) becomes, in due course, so intense that it is often hard to look, even though you know full well your eyes will be glued to the screen right up until very the last moment. And this is because (whatever it is we think, whatever it suits us to believe, just to get through) so much truth cannot be taken in without resistance – and such resistance serves as proof that something of the most serious and ongoing relevance to us all has been expressed here with a painful honesty.