Ο Σαμέτ, ένας δάσκαλος καλλιτεχνικών, διανύει τον τέταρτο χρόνο της υποχρεωτικής θητείας του σε έναν απομακρυσμένο, παραδοσιακό οικισμό της Ανατολίας, που τον χειμώνα θάβεται μέσα στο χιόνι. Όσο ονειρεύεται μια μετάθεση στην Κωνσταντινούπολη, αναπτύσσει μια αμφιλεγόμενη εμμονή με μία απ’ τις μαθήτριές του. Όταν στην τσάντα του 14χρονου κοριτσιού βρεθεί ένα ερωτικό σημείωμα, ο Σαμέτ καταλήγει άδικα κατηγορούμενος και αγωνίζεται να αποδείξει την αθωότητά του. 

Βραβευμένα στις Κάννες για την εξαιρετική πρωταγωνίστριά τους, τα Ξερά Χόρτα φέρουν σε κάθε στιγμή της επικής διάρκειάς τους τη σφραγίδα ενός εκ των σημαντικότερων σύγχρονων δημιουργών. Το ακαταμάχητο αφηγηματικό στυλ του κορυφαίου σκηνοθέτη ξεδιπλώνεται μέσα από πελώριες λυρικές εικόνες που συλλαμβάνουν την ουσία ενός φλογερού δράματος σε όλη του την έκταση. 

Ο Τσεϊλάν αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό με τα υπέροχα πλάνα, τους διαλόγους-κέντημα, και βέβαια την πλοκή της νέας του ταινίας, στο επίκεντρο της οποίας δύο εκπαιδευτικοί κατηγορούνται για ανάρμοστη οικειότητα με μαθήτριές τους. Προχωρά όμως πολύ πέρα από αυτό, καθώς,  παράλληλα με την ακτινογραφία του ήρωα του, πραγματοποιεί μία ακτινογραφία της ίδιας της τουρκικής κοινωνίας: αστυνομοκρατία και στρατοκρατία,  συντηρητισμός,  αυταρχισμός, μεσαιωνικές αντιλήψεις για τις γυναίκες. Την ίδια στιγμή όμως, η λαβωμένη ηρωίδα του, μια νεαρή ακτιβίστρια δασκάλα που προσπαθεί να  συνέλθει από ένα τραγικό γεγονός, ενσαρκώνει την αλλαγή και τον αγώνα για μια άλλη Τουρκία. 

Στην ουσία ο Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν κάνει το ψυχογράφημα μιας ολόκληρης χώρας και των ανθρώπων της, συνδέοντας με μαεστρία το ατομικό με το συλλογικό και το παλιό με το νέο.

«Αυτό που με παρακίνησε να διηγηθώ την ιστορία αυτού του καθηγητή, ήταν ότι θα μου έδινε την ευκαιρία να θίξω θεμελιώδη ζητήματα αυτής της χώρας και δίπολα όπως το καλό και το κακό, η ιδιοτέλεια και η ανιδιοτέλεια, το προσωπικό και το συλλογικό, η αποξένωση και η περιθωροποίηση. Με ενδιέφερε το πώς, ενώ η πιθανότητα να αγαπήσουμε είναι πάντα εκεί, χτίζουμε τείχη λόγω προκαταλήψεων, παλιών πολιτικών τραυμάτων, και της τάσης μας να τιμωρούμε τους κοντινούς μας για δικά μας λάθη του παρελθόντος. Αλλά και το πώς ο ιδεαλισμός των νεοδιόριστων καθηγητών σε απομακρυσμένες περιοχές μπορεί να μετατραπεί σε απογοήτευση και αίσθηση ματαιότητας…».

Μια καθηλωτική ταινία από έναν μοναδικό δημιουργό, ίσως τον κορυφαίο εν ζωή Τούρκο σκηνοθέτη, αγαπημένο του φεστιβάλ των Καννών όπου το 2014 απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα για τη Χειμερία Νάρκη του.