Πάντα Υπάρχει το Αύριο της Πάολα Κορτελέζι.

Η κωμωδία-φαινόμενο, για την οποία μιλά σήμερα όλη η Ιταλία, ξεπέρασε τα 5,5 εκατομμύρια εισιτήρια και βρισκόταν στο νούμερο 1 του Box-office για 7 εβδομάδες. Διηγείται την ιστορία της Ντέλια, συζύγου και μητέρας, που παλεύει να επιβιώσει στην ιταλική μεταπολεμική κοινωνία αλλά και στην καθημερινότητά της απέναντι σε έναν τυραννικό σύζυγο.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της κωμικού και σταρ στην Ιταλία Πάολα Κορτελέζι, η οποία κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, σημείωσε ρεκόρ εισιτηρίων όπου κι αν προβλήθηκε!

Η μαυρόασπρη αυτή κωμωδία ξεπέρασε σε εισπράξεις ακόμα και την Barbie και τον Οπενχάιμερ και σκαρφάλωσε στο Top10 των πιο επιτυχημένων ιταλικών ταινιών όλων των εποχών.

Κέρδισε το βραβείο κοινού και το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ της Ρώμης,  έξι βραβεία David di Donatello και ψηφίστηκε «ταινία της χρονιάς» από την Ένωση Ιταλών Κριτικών Κινηματογράφου. 

Μεταξύ άλλων απέσπασε το βραβείο κοινού (για την καλύτερη διεθνή ταινία) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Γκέτεμποργκ.

Υπόθεση:

Το Πάντα υπάρχει το αύριο, μια ταινία  στην παράδοση της παλιάς μαυρόασπρης ιταλικής κομεντί, διηγείται την ιστορία της Ντέλια, μιας φτωχής γυναίκας που δουλεύει σκληρά για να μεγαλώσει τα τρία παιδιά της, υπό δύσκολες συνθήκες, στη μεταπολεμική Ιταλία.

Η Ντέλια και ο Ιβάνο ζουν με τα παιδιά τους και τον άρρωστο πατέρα του Ιβάνο στη Ρώμη. Είναι 1946 και οι άνθρωποι στην πόλη προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στους σπόρους της ελευθερίας και τα ελλείμματα του παρελθόντος. Η Ντέλια είναι ο τύπος της γυναίκας-φροντίστριας που έχει μάθει να ζει με τον τυραννικό άντρα της. Η οικογένεια είναι ενθουσιασμένη με τον επικείμενο αρραβώνα της κόρης τους. Όμως όλα αλλάζουν όταν η Ντέλια λαμβάνει ένα μυστηριώδες γράμμα που την κάνει να ανακτήσει το κουράγιο της και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή. Εμπνευσμένη από τις ιστορίες των γιαγιάδων και προγιαγιάδων.  

Η Πάολα Κορτελέζι  μας ταξιδεύει στην Ιταλία του ‘40, την οποία ανασυστήνει εντυπωσιακά, ισορροπώντας με μαεστρία μεταξύ δράματος και χιούμορ, και εκπλήσσοντας με ένα απρόσμενο τέλος που θα συζητηθεί.

Όπως έχει πει, ήθελε να γυρίσει ένα φιλμ-φόρο τιμής στις νεορεαλιστικές ταινίες που εξιστόρησαν τη ζωή των Ιταλών εν μέσω φτώχειας κατά τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της χώρας.

Γεμάτη μουσική, εμπνευσμένες εικόνες, και πρωταγωνιστές που έχουν τη στόφα του παλιού σταρ, η ταινία γοητεύει, κλείνοντας το μάτι στον σύγχρονο θεατή καθώς ενσωματώνει μερικές απρόσμενες πινελιές που προσδίδουν κάτι βαθιά μοντέρνο στον vintage χαρακτήρα της.  Ίσως γιατί η Κορτελέζι, αγαπημένη ιταλίδα ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτρια, καταφέρνει στην ταινία να μιλά ανάλαφρα  για τα πιο σοβαρά ζητήματα, με ένα χιούμορ που δεν έχουμε συνηθίσει σε παρόμοια θέματα.

Όπως άλλωστε έχει δηλώσει η ίδια, «το χιούμορ μπορεί να είναι ένα όχημα για να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία που διαφορετικά θα απωθούσε τον κόσμο. Θέλαμε οι άνθρωποι να γελούν όσο είναι στον κινηματογράφο και αργότερα να σκεφτούν μετανιωμένοι “Θεέ μου, δεν έπρεπε να χαμογελάσω με αυτό”!»

Να θυμίσουμε πως το 1946, έτος που διαδραματίζεται η ταινία, ήταν η χρονιά που η Ιταλία αναγεννήθηκε ως Δημοκρατία έπειτα από (περισσότερες από δύο) δεκαετίες φασιστικής διακυβέρνησης. Η πολυβραβευμένη Κορτελέζι, εμπνεύστηκε  την ιστορία της εν μέρει από ιστορίες τις οποίες είχαν διηγηθεί η μητέρα και η γιαγιά της, που ζούσαν σε μια εργατική συνοικία της Ρώμης.