Στην πυκνοκατοικημένη λίστα βρετανικών ταινιών που περιγράφουν την καθημερινότητα επί πρωθυπουργίας Θάτσερ, η ταινία του Λι κρατά ένα σκήπτρο: Είναι αυτή που ανατέμνει τις τάξεις, με το γνωστό κράμα χιούμορ και πικρίας του δημιουργού, με τρόπο στοχαστικό και ανθρώπινα οικείο. Οι εργατικοί μπροστά και στο κέντρο, κι από δίπλα οι μπουρζουάδες και οι νεόπλουτοι, σιγοβράζουν στο ίδιο αποδεδειγμένα δυσοίωνο καζάνι. Ιστορική συναίσθηση, ανοχή, «βωβή απελπισία», όλα συντονισμένα στον εγγλέζικο χαρακτήρα, συνθέτουν ένα «διπολικό» δράμα κωμικών αναταράξεων που έβαλε μεμιάς στον κινηματογραφικό χάρτη έναν καλλιτέχνη με το κύρος του μελετητή και τη βαρύτητα του ανθρωποκεντρικού.