The Linen
Λάιλα Πακαλνίνα, Λετονία, 1991, 10΄
Μια σιωπηρή διατριβή στην καθημερινότητα ενός νταλικέρη που παραδίδει καθαρά κλινοσκεπάσματα σε ένα νοσοκομείο παίδων. Ξεφορτώνει και τα μοιράζει στις πτέρυγες, όπου εκτυλίσσονται μικρά, συγκλονιστικά δράματα ζωής και θανάτου. Και κάθε μέρα, η ίδια ιστορία.
Laila Pakalnina, Latvia, 1991, 10΄
A silent dissertation on the daily life of a truck driver who delivers clean linens to a children's hospital. He unloads the sheets and divides them up among the wards, where small, gripping dramas of life and death are unfolding. And every day it’s the same story.
The Mail
Λάιλα Πακαλνίνα, Λετονία, 1995, 21΄
Η μέρα ξεκινάει όταν φτάνει η αλληλογραφία. Πρόκειται για ένα έθιμο. Η ταινία επικεντρώνεται στις ρουτίνες της καθημερινότητας. Αρχίζει με την άφιξη του φορτηγού και συνεχίζει με τη διαλογή των γραμμάτων που θα παραδοθούν σε κάθε σπίτι. «Αν υπάρχει κάτι όντως προκαθορισμένο στη ζωή, αυτό είναι η παράδοση της αλληλογραφίας» (Λάιλα Πακαλνίνα).
Laila Pakalnina, Latvia, 1995, 21΄
The day starts when the mail arrives. It is a custom. The film places its focus on the habitual actions of everyday life. It starts with the arrival of the truck and continues with the sorting of the letters, which will be delivered house by house. “If there actually exists something predefined in life, it is the delivery of the mail” (Laila Pakalnina).
The Ferry
Λάιλα Πακαλνίνα, Λετονία, 1994, 17΄
It turns out that seemingly eternal things are not eternal – like the Soviet Union, like the regular ferry…
Laila Pakalnina, Latvia, 1994, 17΄
It turns out that seemingly eternal things are not eternal – like the Soviet Union, like the regular ferry…
The Oak
Laila Pakalnina, Λετονία, 1997, 29'
There are no inessential events or people. For 700 years, an oak in the village of Sēja – one of Latvia’s primeval oaks – has been watching us.
Laila Pakalnina, Latvia, 1997, 29'
There are no inessential events or people. For 700 years, an oak in the village of Sēja – one of Latvia’s primeval oaks – has been watching us.
Papa Gena
Λάιλα Πακαλνίνα, Λετονία, 2001, 10΄
Η πόλη έχει φρενήρεις ρυθμούς και θα πρέπει να υπάρχει λόγος για να ζητήσεις από τους ανθρώπους να σταματήσουν για λίγο και να σταθούν μπροστά στην κάμερα. Ο λόγος είναι η μουσική του Μότσαρτ (λίγες νότες από τον Μαγικό Αυλό). Ένας άντρας, μια κοπέλα, ένα παιδί, δυο γυναίκες και μερικοί νέοι φοράνε τα ακουστικά και αφουγκράζονται.
Wake up!
Λάιλα Πακαλνίνα, Λετονία, 2000, 23΄
Ο κόσμος μέσα από τα μάτια των παιδιών. Η πλοκή εκτυλίσσεται στην Καρόστα, το πρώην στρατιωτικό λιμάνι της πόλης Λιέπαγια – όμως αυτό δεν είναι σημαντικό, καθώς θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Παρατηρούμε τα παιδιά που παίζουν στην παραλία και αποκαλύπτουν την ουσία της δουλειάς της Πακαλνίνα: να παρατηρεί και να μεταδίδει συναισθήματα.
Laila Pakalnina, Latvia, 2000, 23΄
The world seen through the eyes of children. The action takes place in Karosta, the former military port of Liepaja city – however, it is not that important, as the film could take place anywhere. We observe children playing on the beach, revealing the core of Pakalnina’s work: perceiving and transmitting emotions.