Μια γυναίκα ανακαλύπτει κάποιες ξεχασμένες ταινίες σούπερ οκτώ που αναφέρονται στις χρονιές 1985-86, από την Ελλάδα, την Αυστραλία και το Παρίσι, όταν ήταν φοιτήτρια.
Τις ανακαλύπτει το 2010, σε μια περίοδο προσωπικών απωλειών που συμπίπτει με την όξυνση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη. Βλέποντας αυτά τα ξεχασμένα ημερολόγια οξειδωμένα από το χρόνο, της δημιουργείται η ανάγκη να κινηματογραφήσει στιγμές από δύο καινούργιες χρονιές της ζωής της το 2010 και το 2011, προσωπικές μεν, αλλά σε ένα περιβάλλον κοινωνικών αναταραχών.
Χρησιμοποιώντας πια ένα άλλο μέσο, ψηφιακό, καταγράφει εικόνες της κρίσης μέχρι το Φεβρουάριο του 2012.
Το άδειασμα των προσωπικών χώρων των ανθρώπων που πέθαναν, συμπίπτει με το «άδειασμα» των χώρων μέσα στην πόλη, αλλά και το «άδειασμα» των κατοίκων της. «Στέλνει» αυτά τα ξεχασμένα ημερολόγια στο φίλο της Πίτερ στην Αυστραλία.