Σε ένα όχι και τόσο μακρινό, αλλά οικεία ζοφερό μέλλον, ένας νέος υπάλληλος καταφτάνει στο περιβόητο γραφείο 20/4 της κρατικής υπηρεσίας, ώστε να αναλάβει καθήκοντα. Όλα φαίνεται να πηγαίνουν βάσει σχεδίου: όσοι έπρεπε να πεθάνουν είναι νεκροί, όσοι παραμένουν χρήσιμοι είναι ακόμα ζωντανοί και η ανθρωπότητα φορτωμένη τα κρίματά της συνεχίζει τις ατελείωτες στροφές της.
Πώς γράφεται η Ιστορία; Είναι οι σημερινές μας πράξεις αυτές που διαμορφώνουν το μέλλον εκείνο το οποίο όλοι προσδοκούμε. Αλλά μήπως τελικά η ελπίδα δεν έχει για όλους μας το ίδιο πρόσωπο; Ο άνθρωπος δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει να πιστέψει σε τίποτα. Ποια είναι η αλήθεια; Η διαστρέβλωση οδηγεί στην πλήρη σύγχυση της αντίληψης του κόσμου. Ένας κόσμος χωρίς αγάπη.
Σημείωμα συγγραφέα:
"Σκέφτομαι συνέχεια τα παιδιά και τις μανάδες τους που πνίγονται όταν οι λιμενοφύλακες της πολιτισμένης Ευρώπης αναποδογυρίζουν τις βάρκες τους ή βουλιάζουν τα πλοία τους. Σκέφτομαι τον τρόμο τους, την απελπισία τους, τις κραυγές και τα κλάματά τους, το επιθανάτιο παράπονό τους."
"Πιστεύω πως το θέατρο (και η τέχνη) πρέπει να έχει τον χαρακτήρα του επείγοντος: Να μιλάει για τα εγκλήματα την ώρα που γίνονται – να μην περιμένει να περάσουν οι δεκαετίες για να τοποθετηθεί εκ του ασφαλούς."
" Ίσως κάποιος από κείνους που θα καθαρίσουν τα αίματα να θυμάται κάτι από όλα αυτά."
Θανάσης Τριαρίδης, τέλη Ιουνίου του 2023