συνοδευόμενη από ζωντανή ορχήστρα!

Κάθε ψηφοφορία τους είναι και μία μάχη, αλλά… μία μάχη που πρέπει να κερδηθεί με μόνο όπλο την αλήθεια!

Ποια θα είναι η ετυμηγορία τους;
Και με τι «κόστος» για τον καθένα από τους 12;

Η A PRIORI παρουσιάζει ξανά, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, μία από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες της έβδομης τέχνης και μεταφέρει τους “12 Angry Men” σε μια «θεατρική» αίθουσα ενόρκων.


Η παράσταση που απέσπασε δύο βραβεία All4fun (καλύτερης παράστασης και πρώτου ανδρικού) καθώς και το 34ο κορφιάτικο βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας, έπειτα από δύο χρόνια sold-out παραστάσεων και μία επιτυχημένη περιοδεία στο ΚΘΒΕ και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, ξεκινάει την τρίτη της σεζόν με μία μοναδική παράσταση στον μαγευτικό χώρο του Μεγάρου Δουκίσσης Πλακεντίας. Για πρώτη φορά, η ατμοσφαιρική παράσταση ξετυλίγεται στον προαύλιο χώρο ενός από τα πιο όμορφα και επιβλητικά κτίρια στην Αθήνα συνοδευόμενη από ζωντανή ορχήστρα.

Την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου, το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας μετατρέπεται σε δικαστικό μέγαρο θέτοντας τους θεατές στη θέση των ενόρκων.

Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι δεκαέξι χρόνων κατηγορείται για φόνο.
12 ένορκοι συνεδριάζουν για το αν θα εφαρμοστεί η θανατική ποινή, αντικατοπτρίζοντας τις - δυστυχώς διαχρονικές - προκαταλήψεις της κοινωνίας μας, μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται «βίαια» μπροστά στα μάτια μας.

«12 θυμωμένοι άντρες» κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, άλλοτε ταυτίζονται και άλλοτε συγκρούονται. Έχουν κληθεί να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας το βάρος της ευθύνης που φέρνει η κάθε τους απόφαση.


ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΘΑ ΔΙΑΤΕΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ.

Σημείωμα της σκηνοθέτη

Η ιδέα να παρουσιάσω το έργο «ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ» ήρθε πριν τρία χρόνια περίπου όταν είδα την ταινία “12 angry men” του Sidney Lumet.
Στο site www.tocinemadaki.gr (που ασχολείται με τον κινηματογράφο) είχε γραφτεί μία κριτική για το “the Μan from Earth” (την προηγούμενη μου σκηνοθετική δουλειά) όπου εκφραζόταν στο τέλος η επιθυμία να δει και το “12 angry men” το φως ελληνικής σκηνής. Είχα ξανακούσει για την ταινία από έναν φίλο μου, που μου είχε προτείνει να την σκηνοθετήσω, οπότε όταν διάβασα κι αυτό, πείστηκα ότι πρέπει να τη δω. Χαίρομαι για τις παροτρύνσεις αυτές, γιατί η ταινία με άγγιξε και θέλησα κι εγώ να τη δω επί σκηνής. Θέλησα να δω 12 ηθοποιούς, σε απόσταση αναπνοής από τον θεατή, να κορυφώνουν και να ηρεμούν σ’ ένα καρδιογράφημα 120 παλμών και άνω.
Στη θεατρική του μεταφορά, κράτησα την εποχή που γράφτηκε το έργο, γιατί βρίσκω πολύ ελκυστικό όταν το θέατρο, μας παίρνει από το τώρα και το εδώ και μας ταξιδεύει σε άλλα μέρη και χρόνους. Αυτό το ταξίδι στο παρελθόν, παρά τη χιλιομετρική και χρονική του απόσταση από το εδώ και το τώρα, μας δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν στην ουσία τους.
Οι ίδιες απόψεις θα μπορούσαν να εκφραστούν και σήμερα, ειδικά όσον αφορά τον ρατσισμό κι αυτό δεν το λες καθόλου «ευτυχώς». Και δεν μιλάμε μόνο για φυλετικό ρατσισμό, αλλά επίσης κοινωνικό, θρησκευτικό, σεξιστικό και οπουδήποτε χωράει η έννοια του διαφορετικού. Δηλαδή παντού. Στην παγκόσμια πραγματικότητα του σήμερα βλέπουμε να ξεπηδούν έντονα φασιστικά μανιφέστα, που προφανώς δεν ήταν πολύ καλά θαμμένα.
Ακόμη, γίνονται προτάσεις για επαναφορά της θανατικής ποινής σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στη δική μας. Απόψεις και πιστεύω που εκφράστηκαν σ’ ένα έργο του ’57 το οποίο γράφτηκε ωκεανούς μακριά από την Ελλάδα, μεταφέρονται αυτούσια στο τώρα και στο εδώ και τίποτα δεν σου «χτυπάει». Ο άνθρωπος συνεχίζει να επιλέγει να είναι αστόχαστος και να καταδικάζει -είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά- με την πρώτη ευκαιρία τον συνάνθρωπο του.
Αυτό, κάνει το έργο επίκαιρο και διαχρονικό, δείχνοντας μας ότι ο ρατσισμός αντιστέκεται σθεναρά ακόμη σε ιδέες περί φιλελευθερισμού. Αλλά, οι ιδέες αυτές παρά του ότι απαιτούν σθένος, καίνε ακόμη μέσα σε Ανθρώπους που αγωνίζονται για την αλήθεια, την αγάπη και τη συγχώρεση με όλο τους το είναι.