Ένας τρυφερός, ασταθής, κλονισμένος άνθρωπος, πικραμένος και πότε-πότε άγρια χλευαστής, προσπαθεί να σταθεροποιήσει επί σκηνής την εικόνα ή τη μνήμη του: να συγκροτήσει ίσως την απολογία του (ενώπιον τίνος;) για κάποιο σφάλμα που το συγχέει διαρκώς με άλλα, άλλων, καθώς σιγά-σιγά το ανακαλεί....

Αληθινά ένοχος όμως είναι επειδή με τα στραβοπατήματα και τα κάζα του καταγράφει τον «επιταχυνόμενο μορφασμό» μιας εποχής που τα όρια και τα αυτονόητά της ρευστοποιούνται και μισοσβήνονται σαν τις γραμμές ενός σκίτσου που ήταν μέχρι πριν λίγο ξεκάθαρο. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος της δικής του αστάθειας, καθώς μιλώντας συγχέει τον εαυτό του με πρόσωπα άλλων, εξίσου ταραγμένων και μεταβατικών εποχών: με τον Στέφανο Σαχλίκη προπάντων, απ’ το ενετοκρατούμενο Ηράκλειο του 14ου αιώνα, που, καθώς βγαίνουμε από τον Μεσαίωνα, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο και σε καινούργιους τόνους τα λάθη και τα παθήματά του, τις σπατάλες, την καταστροφική σχέση με τις «πολιτικές», την οικονομική κατάρρευση και τη φυλάκισή του – αλλά και με τον Βυζαντινό Μιχαήλ Γλυκά του 12ου αιώνα ή τον Φρανσουά Βιγιόν του 15ου αιώνα... Εξίσου ασταθής κι η γλώσσα που μιλά, αλλάζει διαρκώς τονικότητες κι «εποχές» –αν και πάντα σε στίχο–, αφήνεται πότε-πότε στη μουσική, γλιστρά προς την κωμωδία ολοένα...