ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Δήμος Αβδελιώδης
Θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών

Ο Δήμος Αβδελιώδης παρουσιάζει για πρώτη φορά στο αθηναϊκό κοινό, τη τελευταία του θεατρική δουλειά «Το Μυρολόγι της Φώκιας – Το Καμίνι». Η παράσταση θα παρουσιαστεί στο Θέατρο της Α. Σ. Κ. Τ., στο οποίο θα στεγασθεί για 2 χρόνια το θεατρικό ρεπερτόριο του σκηνοθέτη, με την υποστήριξη και τη συνεργασία του Θεάτρου της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών.

Με τα δυο αυτά διηγήματα παρουσιάζεται το δεύτερο μέρος της τριλογίας, αφιερώματος του Δ. Αβδελιώδη στον Παπαδιαμάντη, μετά την παρουσίαση του πρώτου μέρους, που ξεκίνησε με τα διηγήματα “ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟ ΚΥΜΑ - ΕΡΩΣ ΗΡΩΣ” έχοντας σαν θεματική, την αντίστιξη μεταξύ του ουράνιου και του γήινου έρωτα.

Στη νέα παράσταση η κύρια αντίστιξη είναι μεταξύ του πένθους του θανάτου και του οίστρου της ζωής .

Η εξωτερική εικόνα των δυο διηγημάτων δίνει τη βεβαιότητα πεζογραφημάτων, όμως η θεατρική, φωνητική τους αναπαράσταση αποκαλύπτει δυο αμιγή ποιητικά, έμμετρα έργα σπάνιας σύλληψης.

Στο “Μυρολόγι της Φώκιας’’(*), ο Παπαδιαμάντης ενορχηστρώνει μια συμφωνία από ήχους και εικόνες θαμβωτικής ομορφιάς, που εναλλάσσονται με πένθιμα, κατασταλαγμένα μοτίβα της μνήμης από τις απώλειες του θανάτου.

Μέσα σ’ αυτήν την σπαρακτική, αλλά παγιωμένη αρμονία του ηλιοβασιλέματος έρχεται αθόρυβη αλλά επελαύνουσα η Νύχτα. Όλα τα πράγματα, όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα σ’ αυτό το φυσικό πλαίσιο, καθώς κι όλα τα έμψυχα όντα, έχουν τακτοποιημένη τη σχέση τους με το χώρο και με το χρόνο.

Μόνο ένα εννιάχρονο κορίτσι,-που έρχεται με λαχτάρα να βρει τη γιαγιά της πλάι στη θάλασσα που πλένει ρούχα-, παρασυρμένο και συγκεντρωμένο στην μουσική του αυλού ενός βοσκού, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου, ταράζεται αίφνης με την απότομη αίσθηση της αλλαγής από το φως στο σκοτάδι και ορμάει σ’ ένα μονοπάτι που διακρίνει μέσα στη νύκτα, γλιστρώντας έτσι από ψηλά μ’ ένα ‘μπλούμ’ μες στη θάλασσα και ‘χάνεται’ στο βυθό, ενώ οι άνθρωποι και όλα τα έμβια όντα εκεί τριγύρω συνεχίζουν ανυποψίαστα το σκοπό τους.

Ακολουθεί ‘’Το Καμίνι’’ που είναι μια ευφρόσυνη, αντίστιξη στο ‘‘Μυρολόγι’’, ένας ύμνος στον έρωτα για τη ζωή· αυτό το καμίνι των επιθυμιών και του πάθους που πυροδοτεί και ταλανίζει ανθρώπους και πράγματα, άλλοτε με ευχάριστα και άλλοτε με δυσάρεστα έργα, που προκαλούν όμως εδώ τη συμπάθεια, ακόμα και το γέλιο, από τον βαθμό της άγνοιας και της αθωότητας, των μικρών ή των μεγάλων στην ηλικία, κυνηγών των δώρων της γης αλλά και των αφελών καταστροφέων αυτών των δώρων, μέσα στον παράδεισο του πολύχρωμου Απρίλη, ο οποίος σαν αυτονόητος και δεδομένος, δεν συγκινεί ιδιαιτέρως αυτούς εδώ τους υπνοβάτες που τον κατοικούν. Όμως μια δεκαοχτάχρονη κοπέλα, έχοντας διατηρήσει ζωντανή τη θεική της πυξίδα, παρακάμπτει όλα τα ‘πρέπει’ και ‘δεν πρέπει’, και λούζεται μέσα στο άσπιλο, έκτατο, μοναδικό θαλάσσιο καμίνι της χαράς.

Ο Δ. Αβδελιώδης προτείνει με τις παραστάσεις του έναν ανανεωμένο και μοντέρνο τρόπο θεατρικής έκφρασης, που στηρίζεται στη διαύγεια και τη σαφήνεια του νοήματος, χωρίς στοιχεία πειραματισμού.

Η παρακολούθηση της παράστασης γίνεται μια βιωματική εμπειρία για όλους τους θεατές, ανεξαρτήτως ηλικίας ή παιδείας.

Αριστουργήματα της λογοτεχνίας μεταλλάσσονται σε ένα λαϊκό λυρικό θέατρο, που παρά την ιδιότυπη γλώσσα των, γίνονται απόλυτα κατανοητά και απευθύνονται στο ευρύ κοινό, μέσα από παραστάσεις που έχουν υμνηθεί από κριτικούς και κοινό, και θεωρούνται μαθήματα υποκριτικής, σκηνοθεσίας και θεατρικής διασκευής.

(*)Μυρολό(γ)ι το, θρηνητικόν άσμα αδόμενον παρά νεκρόν κατά την κηδείαν.
Επίτομο Λεξικό Δ. Β Δημητράκου