Έγραψαν για την παράσταση

Κάθε ηθοποιός στην παράσταση αυτή υπερασπίζεται ερμηνευτικά μια ολοκληρωμένη υπόσταση ρόλου σε ένα άρτιο ερμηνευτικό κουαρτέτο. Το «Γάλα» ισορροπεί ανάμεσα στην ψυχική νόσο και στην κοινωνική παθογένεια. Στη ρωσική γλώσσα σημαίνει «μαλακό». Πρόκειται για μια ιδιαίτερη γλωσσική σύμπτωση να αποτυπώνει ο ίδιος όρος σε δύο διαφορετικές γλώσσες την ίδια αίσθηση μιας απαλής, ανθρώπινης ζεστασιάς.

Ρέα Γρηγορίου, 15/01/2024, Η Καθημερινή

Η διαφορετικότητα σε δύο επίπεδα | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (kathimerini.gr)

H παράσταση στο Θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη, επιλέγει βάσιμα να ακολουθήσει τους υπόγειους δρόμους. Όχι το εξωτερικό περίβλημα του έργου, αλλά τη μέσα διαδρομή του ταξιδιού των ηρώων, φωτίζοντας τα έρημα από αγάπη τοπία της. Οι δουλεμένες ως την παραμικρή λεπτομέρεια υποκριτικές επικοινωνούν μεταξύ τους. Ο Μ. Καρατζογιάννης στον καλύτερο ρόλο του μέχρι σήμερα, χτίζει αδρά, ψηφίδα με ψηφίδα, με τον λόγο και με την κίνηση τον χαμένο σε όνειρα, αλλά ζηλωτή της ζωής Λευτέρη. Ο Δημήτρης Πασσάς δίνει καίρια αλλά με πλατιές πινελιές το πρόσωπο του "πραγματιστή" της ζωής, αλλά αρνητή του ονείρου Αντώνη. Η Στέλλα Γκίκα πλάθει έξοχα τη μάνα Ρήνα με όλες τις πτυχές της, σαν μια καρτερική, προστατευτική, αλλά συγχρόνως παγιδευτική αγκαλιά για τα παιδιά της. Η Ελένη Σακκά σαν " αρραβωνιαστικιά " του Αντώνη χρωματίζει ζωηρά το "μοντέρνο" αλλά και αναγκεμένο μαζί κορίτσι της αντιφατικής εποχής μας. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Άγγελου Αγγελή δίνουν με τα μουντά τους χρώματα το στίγμα της χαμοζωής των ηρώων. Οι φωτισμοί του Άγγελου Παπαδόπουλου και η μουσική του Νεοκλή Νεοφυτίδη στηρίζουν το σκοτεινό, αλλά όχι ζοφερό κλίμα. "

Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή της Κυριακής, 21/1/2024  link: https://shorturl.at/OX235

Η Ερμίνα Κυριαζή και ο Μάνος Καρατζογιάννης το σκηνοθέτησαν σε μια παράσταση υψηλών θερμοκρασιών, βασισμένοι στη σκηνική λειτουργικότητα και τον αβίαστο ρεαλισμό του (τον οποίον διέρρηξαν ελαφρώς, σπάζοντας σε σημεία την επιδίωξη αυστηρής αληθοφάνειας). Έτσι, ο κόσμος του έργου και τα δεκάδες θέματα που ανοίγουν με αφορμή αυτή την οικογένεια (το ζήτημα της καταγωγής ως βάρος και ως καταφύγιο, η αίσθηση του μη ανήκειν, ο ρατσισμός, οι αδερφικές σχέσεις, η βία, η αμηχανία μπροστά στις ψυχικές ασθένειες) κατακλύζουν τη σκηνή, ενώ μαζί τους συμπλέουν σε ισχυρές δόσεις το συναίσθημα αλλά και το χιούμορ. Στυλοβάτες του εγχειρήματος οι τέσσερις ερμηνευτές, καθώς έχουμε να κάνουμε με κατεξοχήν έργο χαρακτήρων: όχι μόνο ο Μάνος Καρατζογιάννης στον κομβικό ρόλο του Λευτέρη, για τον οποίο διανύει μεγάλες ψυχικές αποστάσεις (ξεχωρίζει στους χαμηλούς, εσωτερικούς τόνους του), αλλά και η Στέλλα Γκίκα, για την πηγαία ερμηνεία της στο ρόλο της Ρήνας, αυτής της ταλαιπωρημένης γυναίκας λαϊκής καταγωγής, και ο πολύ καλός Δημήτρης Πασσάς στο ρόλο του Αντώνη, που αποδεικνύει πως ο ρόλος του δεν είναι τόσο μονοδιάστατος όσο φαίνεται. Ωραία η Ελένη Σακκά ως Νατάσα, επιβάλλεται αρχικά με τη φίνα κομψότητά της, για να επιδείξει ερμηνευτικό σθένος όταν ο ρόλος το απαιτήσει. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Άγγελου Αγγελή εξυπηρετούν την επιθυμία για λιτότητα, ενώ η μουσική του Νεοκλή Νεοφυτίδη μπολιάζει τα λαϊκά άσματα που αγαπάει ο Λευτέρης με ροκ αποχρώσεις.

Τώνια Καράογλου, 28/12/2023,  Aθηνόραμα      Το γάλα - Κριτική - Athinorama.gr

Ο κύριος Κατσικονούρης δείχνει σαφώς την εμπιστοσύνη του στην καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου «Σταθμός», όπως αποδείχτηκε και από την ανάθεση των έργων του «Καγκουρό» και «Τσιτάχ» στο ίδιο θέατρο. Η ερμηνεία της κυρίας Γκίκα είναι σπαρακτική και συμπληρώνεται από τις κορυφαίες ερμηνείες του Μάνου Καρατζογιάννη και του Δημήτρη Πασσά. Άψογη και η Ελένη Σακκά στον εύθραυστο αλλά καθοριστικό της ρόλο. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, του ηθοποιού που πρώτος ερμήνευσε τον ρόλο του Λευτέρη, το 2006 στην παράσταση του Εθνικού, καθώς και στον πρόσφατα απολεσθέντα μεγάλο δάσκαλο του θεάτρου μας, τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο.

Νίκος Ξένιος, 19/12/2023, Bookpress.gr

Δύο σημαντικές παραστάσεις στο θέατρο «Σταθμός»: "Bella Figura" της Γιασμίνα Ρεζά και «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη (bookpress.gr)

Μια καταπληκτική αλλά και συγκινητική παράσταση που πραγματεύεται με σεβασμό ένα επίκαιρο θέμα, που ξυπνά τον άνθρωπο μέσα μας και μας προτρέπει να κοιτάξουμε δίπλα μας έναν άλλο αγώνα παράλληλο. Ένα μεγάλο μπράβο στους συντελεστές της παράστασης και στους ηθοποιούς για τις υπέροχες ερμηνείες τους.

Η παράσταση που παίζεται αυτή τη στιγμή στο θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη μπορεί και να είναι η καλύτερη προσέγγιση που έχει γίνει σε αυτό το υπέροχο κείμενο.

Η σκηνοθεσία τονίζει με μαεστρία το χιούμορ του θεατρικού κειμένου, και καταφέρνει έτσι να μην προδίδει τη συνέχεια στον θεατή αλλά και να τονίζει το κρεσέντο της τραγικότητας.

Οι χαρακτήρες του έργου ζωντανεύουν επί σκηνής μέσα από τις καλοζυγισμένες αλλά ταυτόχρονα οργανικές και ειλικρινείς ερμηνείες των ηθοποιών.

Τη φιγούρα της μάνας που αναγκάζεται να αποποιηθεί ένα μέρος της πολιτισμικής κληρονομιάς του τόπου της για να κάνει πιο εύκολη την καθημερινότητα των δυο γιών της, φέρνει στη σκηνή η Στέλλα Γκίκα με απλότητα και τιμιότητα απέναντι στον χαρακτήρα της Ιρίνας. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές που δημιουργούνται αμφιβολίες στον θεατή, είναι αδύνατο να χάσει τη συμπάθεια και την κατανοησή του για την Ρίνα.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης πλάθει άψογα με την αφοπλιστική ερμηνεία του έναν Λευτέρη που κουβαλάει στις πλάτες του όλο το βάρος αλλά και όλην την ελαφρότητα του κόσμου. Είναι ένα ενήλικο παιδί που με συνοδοιπόρο τις αναμνήσεις του και τη μουσική, ψάχνει το νόημα της ύπαρξης στην αρχή της, στην αγκαλιά της μητέρας. Ο Λευτέρης είναι ο χαρακτήρας που σου προκαλεί τα πιο έντονα συναισθήματα: συμπάθεια, χαρά, θυμό, απογοήτευση, λύπη. Ο Λευτέρης του Μάνου Καρατζογιαννη με όλην του την αυθεντικότητα είναι αυτό που κάνει εικόνα κανείς διαβάζοντας το θεατρικό κείμενο.

Κάπου εκεί έρχεται ο Δημήτρης Πασσάς ως ο μεγάλος αδελφός Αντώνης, και φέρνει στην σκηνή με συνέπεια και άνεση, μια φιγούρα γνώριμη λίγο πολύ σε όλους. Είναι ο τύπος αρρενωπού άντρα που είναι αποφασισμένος να τα καταφέρει χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Τι κι αν πρέπει να προσποιηθεί ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, ότι αγαπάει κάποια άλλη από αυτήν που αγαπάει, ότι η οικογένεια του είναι μια μέση ελληνική οικογένεια; Ο σκοπός, και όπου σκοπός βάλτε το χρήμα, αγιάζει τα μέσα. Ο Δημήτρης Πασσάς καταφέρνει να συμπαθήσεις και να αντιπαθήσεις τον Αντώνη όσες φορές το απαιτεί το έργο.

Ο καταλύτης της δράσης όμως δεν είναι άλλος από τη Νατάσα που ερμηνεύει ιδανικά η Ελένη Σακκά. Η μελιστάλακτη και συμπαθητική μέλλουσα σύζυγος του Αντώνη, κόρη πλούσιου βενζίνα, φερνει έναν αέρα χαράς και ελπίδας στην οικογένεια και στον ίδιο τον Λευτέρη αλλά τελικά η παρουσία της βάζει σε λειτουργία τη μηχανή της τραγωδίας.

Όλα τα παραπάνω όμως δε θα είχαν τόση σημασία αν δεν ήταν τόσο αρμονικές και καλοδουλεμένες από τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς, οι σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες. Κάθε στιγμή, σε κάθε στιχομυθία υπάρχει από πίσω μια σχέση ανάμεσα στους ομιλητές. Η υπερπροστατευτική μάνα απέναντι στον μικρό και ταλαιπωρημένο γιο. Ο μεγάλος αδελφός που προσπαθεί να προστατέψει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο τη μάνα και τον Λευτέρη. Ο Λευτέρης που θέλει όσο τίποτα στον κόσμο να τον καταλάβουν και τον αγαπήσει κάποιος και με τον δικό του τρόπο. Η Νατάσσα που απλά θέλει να φτιάξει μια ευτυχισμένη οικογένεια με τον άντρα της. Αλλά ακόμα και χαρακτήρες που δε βρίσκονται εκεί όπως ο πατέρας, στέκονται μπροστά μας εν τη απουσία τους μέσα από την μάνα και τα δυο αδέλφια.

Είδαμε την παράσταση «Το Γάλα» στο θέατρο Σταθμός | ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ | deBóp (debop.gr)

Συγκλονιστικός ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Λευτέρη, σε μια ερμηνεία που έχει πολύ εκφραστικότητα (ειδικά στα κομμάτια των μονολόγων για πιο προσωπικά ζητήματα) και ένταση ταυτόχρονα, ενσαρκώνοντας ένα παιδί που γεννήθηκε για να κάνει όνειρα και, μέσα από αυτά, να ελπίζει ότι θα γίνει και το γύρω του καλύτερο, όμως η πραγματικότητα το συντρίβει. Πολύ καλή στο πλευρό του η Στέλλα Γκίκα, στον ρόλο της μάνας, μιας λαϊκής γυναίκας που βρίσκεται ξένη σε μια νέα πατρίδα με την ελπίδα να δει τα παιδιά της να κερδίζουν το στοίχημα να γίνουν “Έλληνες”, με “όπλα” της την αληθινή έκφραση όλων εκείνων των γυναικών που, με το πείσμα, την αμάθεια, το χιούμορ και την αλήθεια τους, παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον, παρόλο που υποσυνείδητα γνωρίζουν ότι είναι μάλλον ουτοπικός ως στόχος. Απέναντί τους, ο Δημήτρης Πασσάς στον ρόλο του Αντώνη, ενός ακραία πραγματιστή ανθρώπου, καταφέρνει να γίνει πολλές φορές αντιπαθής, δείγμα του πόσο άρτια έχει ερμηνεύσει τον ήρωά του – έναν νέο άνδρα που η πραγματικότητα διαμόρφωσε έτσι που επιζητά την καταξίωση με κάθε μέσο, που παλεύει πολύ με όσα έχει διδαχτεί από τη μητέρα του, αλλά στο τέλος ακολουθεί τη “λογική”, πληρώνοντας κι αυτός το δικό του ακριβό μερίδιο στην εξαγορά της “ευτυχίας”.

Μαρία Βενέτη, 28/12/2023, All4fun.gr     Είδαμε «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, στο Θέατρο Σταθμός (all4fun.gr)

Μια παράσταση με ερμηνείες που συνομιλούσαν αρμονικά μεταξύ τους και ανέδειξαν τα πολλαπλά επίπεδα του κειμένου. Μια παράσταση που σε συνταράσσει, σου σφίγγει το στομάχι αλλά συγχρόνως ξεθολώνει το τζάμι μιας κοινωνίας που εθελοτυφλεί. Για άλλη μια φορά στο θέατρο Σταθμός φύγαμε αποζημιωμένοι από την θεατρική μας επιλογή. Πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές. Θεατρόφιλό μας κοινό να μην αμελήσετε να την δείτε. Από τις καλύτερες παραστάσεις της θεατρικής περιόδου.

Θοδωρής Κ., 02/01/2023, Sinwebradio.com/  Είδαμε την παράσταση 'Το Γάλα' στο θέατρο Σταθμός - Sin Radio (sinwebradio.com)

Στέλλα Γκίκα, Δημήτρης Πασσάς, Ελένη Σακκά και Μάνος Καρατζογιάννης, μία διανομή αξιοπρόσεκτη, με ολοκληρωμένες ερμηνείες. Η μητέρα της Στέλλας Γκίκα ώριμη υποκριτικά και πληθωρική συναισθηματικά. Σε κερδίζει αμέσως, σε βάζει «μέσα» στη σκηνική περιπέτεια, με την εξαιρετική εμβάθυνση στο ήθος και τη συμπεριφορά της μάνας που κουβαλάει σταυρό, με ένα παιδί που βασανίζεται από σχιζοφρένεια. Η παρουσία της προκαλεί συγκινητικό, κυριολεκτικά, φορτίο που με κάποιον τρόπο δεν βαραίνει την ψυχή του θεατή, αντίθετα λειτουργεί εξαγνιστικά, γαληνευτικά. Σε αυτή την περίπτωση αξιολογούμε την επιτυχία της σκηνοθετικής γραμμής των Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη. Ο Δημήτρης Πασσάς παίζει τον Αντώνη, τον μεγάλο αδελφό, με την απαραίτητη δεξιοτεχνία και αφοσίωση, για έναν ήρωα μπλοκαρισμένο στα «πρέπει» και τα στερεότυπα της ταπεινής καταγωγής, ο οποίος παλεύει να ξεφύγει από την οικονομική και συναισθηματική μιζέρια. Η Νατάσα της Ελένης Σακκά, πολύ καλή, άμεση και συγκεντρωμένη στην ηρωίδα της. Για το Λευτέρη του Μάνου Καρατζογιάννη, ότι και να γράψει κάποιος λίγο θα είναι. Ένας ευάλωτος χαρακτήρας, μια ψυχή απελπισμένη που ψάχνει για την αποδοχή, το νοιάξιμο, την έλξη της οικειότητας, την ομορφιά της ανθρώπινης εγγύτητας, την ειλικρινή αγάπη. Μέσα στη σύγχυση του ψυχικού του νοσήματος, αναγνωρίζει το κενό και τη φτήνια στις σχέσεις. Ξεριζωμένος από το χωριό του στη Ρωσία και τη φύση, αδυνατεί να προσαρμοστεί στο καινούριο περιβάλλον. Μόνο εκεί ένοιωθε γεμάτος και χαρούμενος. Ζει έντονα την προσφυγιά μέσα του, απαρηγόρητος για το «ξένο» που πρέπει να αφομοιώσει. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, καθώς ο πόνος είναι άφατος και ο ίδιος χωρίς άμυνες απέναντι στο «καινούριο» της δεύτερης πατρίδας. Εντελώς ανυπεράσπιστος απέναντι στις νέες κοινωνικές και ηθικές επιταγές που τον καλούν να «συνέλθει» με τα νέα δεδομένα, παραπαίει, στεγνός, χωρίς την απαραίτητη «τροφή» της αγάπης, γυμνός από στοργή, ζεστασιά και ευαισθησία. Ο Μάνος Καρατζογιάννης ενσαρκώνει το Λευτέρη, με αξιοθαύμαστο τρόπο. Συνδυάζει το χάρισμα στην υποκριτική τέχνη και παράλληλα το στοιχείο της ταύτισης με την περσόνα που υποδύεται, έτσι ώστε να μεταμορφώνεται στον ίδιο το Λευτέρη, με ένα ρεαλισμό που σπάει κόκκαλα. Αλλά παρουσιάζεται και με μια σπουδαία ψυχολογική απαλότητα, ικανή να στείλει στην πλατεία ισχυρές επιδράσεις, σκέψεις και ιδέες γύρω από το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, η οποία συνήθως οδηγεί τα άτομα αυτά στο περιθώριο και την δυστυχία. Ένας ηθοποιός με πλούσια εμπειρία σε ποικιλία ρόλων, όπως ο Καρατζογιάννης, δεν εντυπωσιάζει μόνο με την άρτια δυναμική του στη σκηνή, αλλά και με το σεβασμό, την ακεραιότητα και τη συνέπεια, όπως προσεγγίζει τους χαρακτήρες που καλείται να ερμηνεύσει. Η αλήθεια και η διαφάνεια ξεχωρίζουν και ενισχύουν το δραματουργικό βάθος που διαμορφώνεται, υπογραμμίζοντας την τραγική στόφα της οικογενειακής ιστορίας. Εν κατακλείδι η ερμηνεία του θεωρείται υποδειγματική θεατρικού ταπεραμέντου.

Έλενα Γαζγαλή, All4fun.gr

Είδαμε «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε συνσκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή & Μάνου Καρατζογιάννη, στο Θέατρο Σταθμός (all4fun.gr)

Η βία διαδέχεται και εναλλάσσεται με την τρυφερότητα, η ένταση με τη γαλήνη, η απελπισία με την ελπίδα, το όνειρο με τον εφιάλτη. Οι τρεις ήρωες στο «Γάλα» είναι σχεδόν σύμβολα κάτι βαθύτερου, της πατρίδας, του αδιεξόδου, της ελπίδας. Ο Μάνος Καρατζογιάννης με τρόπο απολύτως εκφραστικό διατρέχει όλα τα στάδια του ερμητικά κλειστού Λευτέρη, όλα τα σκοτάδια του και βέβαια την εξαθλίωσή του. Ο Δημήτρης Πασσάς δίνει ένα ρεσιτάλ υποκριτικής, με αυτό το αδυσώπητο πρόσωπο του ανερμάτιστου Κοβάλσκυ, αυτού του νέου που θα περάσει καταπέλτης πάνω από όλους για να ανέλθει, ενώ ο Λευτέρης θα λευτερωθεί μέσα στην τρέλα του. Η εμπνευσμένη σκηνοθεσία της Ερμίνας Κυριαζή και του Μάνου Καρατζογιάννη μαζί με τα σκηνικά του Άγγελου Αγγελή και τον φωτισμό του Άγγελου Παπαδόπουλου απέδωσαν απολύτως το κλειστοφοβικό υπόγειο που φιλοξενούσε αυτή την οικογένεια αποκαλύπτοντας τα τραύματά της.

Zωή Τόλη, 6/12/2023, Enetpress                                                                                                                       Κριτική θεάτρου: «Το γάλα», του Βασίλη Κατσικονούρη, στο θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη | Enetpress

Είδαμε «Το Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη στο Θέατρο Σταθμός (in2life.gr)

Μαρία Μαρή, 11/01/2024, In2life.gr

Aνατριχιαστικά ωμό, ψυχαναλυτικό «To Γάλα» τού Βασίλη Κατσικονούρη στο Θέατρο Σταθμός σε μια ακραία ερμηνεία τού πρωτεϊκού Μάνου Καρατζογιάννη που αγγίζει τη σκηνική σκληρότητα με χειρουργικό τρόπο. Εστιάζοντας στην συγκεκριμένη παράσταση, είναι η καλύτερα από τις τρεις ερμηνευτικές προσεγγίσεις αυτού του ερεβώδους έργου (που έχω δει μέχρι τώρα). Το πολυπληθές κοινό επικροτεί χειροκροτώντας κάθε βράδυ τού λόγου το αληθές.

Κωνσταντίνος Μπούρας, 9/01/2024, Fractalart.gr

Aνατριχιαστικά ωμό, ψυχαναλυτικό «To Γάλα» τού Βασίλη Κατσικονούρη στο Θέατρο Σταθμός σε μια ακραία ερμηνεία τού πρωτεϊκού Μάνου Καρατζογιάννη • Fractal (fractalart.gr)

Μια συγκλονιστική παράσταση! Οι ερμηνείες μας καθήλωσαν. Πολύ καλή σκηνοθεσία, σε ένα απέριττο σκηνικό που γέμισε με συναισθήματα. Πότε συγκίνηση, πότε γέλιο, όλα μέσα στης ζωής την πρόκληση. Η παράσταση αυτή θα σας γεμίσει με τρυφερότητα, με θυμό, με νοσταλγία. (..) Υπέροχος ο Καρατζογιάννης στον ρόλο!!! Όλοι φοβεροί!

Ρίτα Καψιώτη, 17/12/2023, Open Mind

Είδαμε και προτείνουμε: ΤΟ ΓΑΛΑ (theatromusicbooks.blogspot.com)

Προσωπικά, ανήκω σ’ αυτούς που είδαν το Γάλα όταν ήταν ακόμα φρέσκο ως δραματικό κείμενο. Δεν είχε ακόμα γίνει ταινία, δεν είχε παρασταθεί από ερασιτεχνικούς συλλόγους, δεν είχε αφήσει ακόμα το βαθύ του αποτύπωμα στο γίγνεσθαι του ελληνικού θεάτρου. Από τότε πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια και μαθαίνοντας το καλοκαίρι που έφυγε ότι το εν λόγω έργο θα λάβει ξανά σάρκα και οστά στο θέατρο «Σταθμός» από τον Μάνο Καρατζογιάννη, αισθάνθηκα μια αγωνία και μια αδημονία για την επανεμφάνισή του στο σανίδι. Και μάλιστα στο συγκεκριμένο «σανίδι». Ο Μάνος Καρατζογιάννης, ηθοποιός, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου «Σταθμός» αλλά και ταυτόχρονα ένας νέος άνθρωπος, έχει θέσει πολύ ψηλά τον πήχη πρωτίστως στον εαυτό του και στη συνέχεια στην ποιότητα του θεάτρου του οποίου ηγείται καλλιτεχνικά. Αεικίνητος, ακούραστος, ασταμάτητος, καταπιάνεται αγόγγυστα πότε με τη σκηνοθεσία, πότε με την ερμηνεία, πότε και με τους δύο αυτούς τομείς στο πλαίσιο της δράσης του εκεί. Έτσι, στο Γάλα υποδύεται τον Λευτέρη, τον μικρό, σχιζοφρενή γιο μιας οικογένειας μεταναστών από τη Ρωσία αλλά και συνεργάζεται στη σκηνοθεσία της παράστασης με την Ερμίνα Κυριαζή. Είναι αναμφισβήτητο ότι σηκώνει στους ώμους του το μεγαλύτερο βάρος του έργου. Είναι εξοικειωμένος εξάλλου με τέτοιους ρόλους, ρόλους δηλαδή δραματικών προσώπων με ιδιαιτερότητες εντός ή εκτός εισαγωγικών. Σε κάποια συνέντευξή του πρόσφατα είχε δηλώσει πως ως άτομο είχε δεχτεί ρατσισμό σε σημείο που χρειάστηκε να χαράξει δρόμους για τον εαυτό του. Κατόρθωσε δηλαδή το πρόβλημα να το αξιοποιήσει και να επιδοθεί στην τέχνη του θεάτρου δημιουργώντας πολύ όμορφα καλλιτεχνικά αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι ότι όσοι τον παρακολουθούμε πιστά έχουμε πλέον απαιτήσεις από εκείνον. Και ο τελευταίος ανταποκρίνεται σε αυτές άριστα. Μάνο Καρατζογιάννη, σε όσους είπες: «συγγνώμη κιόλας που υπάρχω» εγώ θα ανταπαντήσω: «ευτυχώς που υπάρχει αυτός ο καλλιτέχνης!» (…) Γκίκα, Πασσάς και Σακκά καλούνται να ανταποκριθούν όχι απλά σε ρόλους αλλά σε μια υψηλή θεατρική περίσταση – πρόκληση – ευκαιρία και η αλήθεια είναι πως βάζουν και οι τρεις τα δυνατά τους επιτυγχάνοντας ένα συνολικό αποτέλεσμα ευχάριστο και συγκινητικό για το κοινό, και αυτό που ήδη ξέρει και αυτό που πρώτη φορά βλέπει το Γάλα.

Μαρίνα Αποστόλου, 26/11/2023, Θεατρικές απόψεις                                                                                                                                        Θεατρικές Απόψεις (theatrikesapopseis.blogspot.com)

" Σε όλο αυτό το υπέροχο σύμπαν που μοιάζει να διπλασιάζει τη σκηνή του θεάτρου, οι τέσσερις υπέροχοι ηθοποιοί μετουσιώνονται στους χαρακτήρες τους και προσφέρουν ερμηνείες αποκαλυπτικού βάθους και ρεαλιστικής μεστότητας. Ο Μάνος Καρατζογιάννης είναι απλά υπέροχος στον ρόλο του ταραγμένου Λευτέρη, με σωματική έκφραση, φωνητική χροιά και συναισθηματικούς υπαινιγμούς που ανεβοκατεβάζουν τον ρόλο από την κορυφή στα τάρταρα, σε ένα διαρκές ψυχογράφημα που μετατρέπει την πλατεία σε αίθουσα εντατικής, λίγο πριν από το τελευταίο ταξίδι.

Με ερμηνεία μεστή που αδιαφορεί για οποιαδήποτε ευκολία στην υπερβολή της (γεμάτος ο ρόλος από τέτοιες παγίδες), μετατρέπει τις αναμνήσεις του σε εικόνες, ανοίγει την ψυχή του Λευτέρη διάπλατα και τσαλακώνεται σε νεογέννητο μωρό κάτω από το τραπέζι, τσακισμένος από τους άλλους, μόνος σε τόπο ξένο, αποζητώντας μόνο μία αγκαλιά κι ας νιώθει τη διαρκή απόρριψη όλων όσοι στην τελική τρομάζουν δίπλα του.

Συγκλονιστική η Στέλλα Γκίκα στον ρόλο της μάνας Ρήνας, μοιάζει να υπάρχει μόνο για τον ρόλο, χωρίς δικό της πριν και μετά, λες και οι λέξεις έγιναν μικροί θεοί που έπλασαν ζωή από τον Λόγο. Με κάθε της συλλαβή, νεύμα, ταραχή και βλέμμα αφηγείται τη ζωή αυτής της τσακισμένης γυναίκας τόσο οικεία απλά σαν να την ξέραμε από πάντα, σαν να ζει δίπλα μας για χρόνια, σαν να είναι η μάνα η δική μας.

Έντεχνα προσγειωμένος στην πραγματικότητα, καιροσκόπος και πραγματιστής μαζί, διαρκώς παλεύοντας με το μέσα του για να μην αφεθεί σε αχρείαστα συναισθήματα που θα τον εκτροχιάσουν από την πορεία του, ο Αντώνης του Δημήτρη Πασσά αποκτά καίρια ουσία και εκτόπισμα, αποδίδοντας στην εντέλεια τον “άντρα του σπιτιού”, κρύβοντας εντέχνως το απογοητευμένο και φοβισμένο παιδί που στην αλήθεια είναι.

Ουσιαστικά αφοσιωμένη στην αμηχανία της αρραβωνιαστικιάς Νατάσας, η Ελένη Σακκά κλιμακώνει διακριτικά την παρουσία και την ερμηνεία της με μαεστρία και ρυθμό, έτσι όπως μάλιστα εξελίσσεται σε παράγοντα καταλυτικό για το φινάλε που σε γραπώνει από τα σωθικά. "

 Μάνος Θηραιος, 14/02/2024

https://urbanlife.gr/news/eidame-tin-parastasi-to-gala/?fbclid=IwAR2wE90XRzVOYiH93p6Sy-b50OAXE3M2WL1K9U_amkP-4EvgQ7qYDL6NAXg