Αντί Περίληψης...

Όταν το χθες συναντά το σήμερα σα να μην πέρασε μια μέρα.

Ένας νέος τριαντάρης κάνει ένα ταξίδι σαν ξένος μέσα στο χρόνο συμμετέχοντας σε δρώμενα από τις ζωογόνες μνήμες του παρελθόντος, φέροντας τις ζωοφόρες ελπίδες του μέλλοντος.

Το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ως αφιέρωμα στην ποιητική θεατρικότητα του Γιάννη Ρίτσου αποτελεί ένα μαθηματικό κοινωνικό μοντέλο που ενώνει το χώρο και τον χρόνο σε μια συνέχεια. Η Ισμήνη αναπολεί την αδικία της, η Φαίδρα εξομολογείται την πραγματική ερωτική επιθυμία με πάθος, ενώ από το πίσω μέρος του δραματικού καμβά, μια ηλικιωμένη γυναίκα με τα μαύρα απολογείται ένα ανοιξιάτικο βράδυ για το παρελθόν, θέλοντας να χτίσει το παρόν, για να οδηγηθούμε με αυτό τον τρόπο σε όσα χρειάζονται να γίνουν στο μέλλον.

Την μαραθώνια τούτη εικόνα την συμπληρώνει, το τραγούδι και η απαγγελία ποιημάτων του νεαρού ταξιδευτή του χωροχρόνου μας.

ΙΣΜΗΝΗ με την Γιώτα Τσιότσκα

Κάθε Δευτέρα στις 20:30

Η φθοροποιός δύναμη του χρόνου αποτελεί έναν βασικό προβληματισμό όχι μόνο σε αυτό τον ποιητικό μονόλογο του Ρίτσου, αλλά στα περισσότερα ποιήματα της συλλογής. Δίπλα όμως σε αυτή τη βασική θεματική, μέσω του κάθε προσωπείου προστίθενται νέα σημεία και στοχασμοί. Η Ισμήνη, με τις λιγοστές αναφορές στην μυθολογία – ιστορία και την ποίηση, αφήνει στον Γιάννη Ρίτσο αρκετό εκμεταλλεύσιμο χώρο για δημιουργία.

Σκόπιμα ή όχι, ο Ρίτσος διαλέγει μια φαινομενικά ασήμαντη μυθική περσόνα για να διαλογισθεί πάνω σε κάποια από τα προκλητικότερα θέματα του πολιτισμού μας. Την απωθημένη επιθυμία και την αυτοχειρία, ξύνοντας επίσης επιδεικτικά την επιφάνεια, μόνο, ενός ακόμα θέματος ταμπού. Εκείνο της σεξουαλικής ταυτότητας και του φύλου. Όλα αυτά παράλληλα με την καταδίκη της όποιας δίψας για εξουσία και την συγκαλυμμένη τοποθέτησή του κατά του πάσης μορφής πολέμου

ΦΑΙΔΡΑ με την Μαριάνθη Σοντάκη

ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ ο Λάζαρος Αναστασιάδης

Κάθε Τετάρτη στις 20:30

Από ΤΕΤΑΡΤΗ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Ο  Γιάννης Ρίτσος αντλεί την έμπνευσή του από τη μυθική ηρωίδα Φαίδρα, σύζυγο του βασιλιά Θησέα και μητριά του υιού του Ιππόλυτου. Η καταστροφική δύναμη του έρωτά της, τη φέρνει σε μια κατάσταση εσωτερικής πάλης μεταξύ τιμής και πόθου. Η ακρότητα των συναισθημάτων της και η αβάσταχτη ψυχική σύγκρουση, πιθανώς, γοητεύουν τον Ρίτσο ο οποίος γράφει ένα μονόλογο- εξομολόγηση στον οποίο η ηρωίδα εκφράζει όλον τον καταπιεσμένο της πόθο στο ερωτικό αντικείμενο. Δεν επιχειρείται η αλλαγή του ρου της ιστορίας, εφόσον και οι δύο ήρωες στο τέλος πεθαίνουν, όπως συνέβη τόσο στην ιστορία – μυθολογία όσο και στην τραγωδία.

Ο Ρίτσος όμως επιχειρεί μονάχα μια προσθήκη.

Η Φαίδρα σπάει τη σιωπή της και παύει την εσωτερίκευση των συναισθημάτων που λειτουργούν αργά, βασανιστικά και αυτοκαταστροφικά εναντίον του ίδιου του εαυτού της. Η αναβεβλημένη ερωτική εξομολόγηση εκφωνείται με τη μορφή διαλογικού μονολόγου στον οποίο ο Ιππόλυτος, ως δεύτερο πρόσωπο, παραμένει σιωπηλός και αμέτοχος.
Η Φαίδρα είναι ένας ποιητικός μονόλογος για τον θηλυκό έρωτα και την πραγματική επιθυμία. Ουσιαστικά ο Ρίτσος κλήθηκε να εισδύσει στο θηλυκό ψυχισμό και να ανιχνεύσει τις εκφάνσεις του σε κατάσταση μιας ακραίας, εσωτερικής διαμάχης. Σε σχέση με την επιθυμία και κατ’ επέκταση την επιδίωξη της ηδονής, η Φαίδρα βιώνει το σφοδρό πάθος που δε συμμορφώνεται με τις κοινωνικές επιταγές εφόσον ο Ιππόλυτος είναι ο θετός υιός της. Η αρχή της πραγματικότητας αντικαθιστά την αρχή της ηδονής και η ηρωίδα καθηλώνεται σε μια σιωπή που την κατατρώει. Δηλώνοντας ρητά το πάθος της, τοποθετείται πέραν της αρχής της πραγματικότητας στην επιδίωξή της για συμμόρφωση με την πραγματική επιθυμία χωρίς ωστόσο να έχει αυτό το γεγονός αίσιο τέλος αφού συνεπάγεται το θάνατό της.

ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ με την Μαριάννα Λαγουρού

Κάθε Πέμπτη στις 21:15

Από ΠΕΜΠΤΗ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 

Η «Σονάτα του σεληνόφωτος», η πρωϊμότερη από τις μακρές συνθέσεις της «Τέταρτης Διάστασης», σημαδεύει, με την ιδιότυπη μορφή και ατμόσφαιρά της, το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, όχι μόνο για το έργο του Γιάννη Ρίτσου (1909-1990), αλλά και για την ελληνική ποίηση γενικότερα.

Η «Σονάτα του Σεληνόφωτος», από τους πιο αγαπημένους ποιητικούς μονολόγους του Ρίτσου, μια εκ βαθέων εξομολόγηση, μια παρατεταμένη ικεσία για ζωή κι ελπίδα, μέσα από μια ροή παραστάσεων και συμβόλων. Πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής της ηλικιωμένης ηρωίδας, με καρδιά νεαρής γυναίκας, της Γυναίκας με τα Μαύρα που υποκινείται από την παρουσία στο χώρο ενός νέου άνδρα, ο οποίος παραμένει καθ’ όλη την διάρκεια του έργου βουβός και απαθής, υπογραμμίζοντας έτσι την πάλη των διαφορετικών γενεών.