Η στοχαστική και ιμπρεσιονιστική αφήγηση της ανόδου και της πτώσης μιας αμερικανικής οικογένειας στη διάρκεια δύο δεκαετιών, όπως τη βιώνει ένα μοναχοπαίδι. Μια μυθοπλαστική ανασύνθεση των παιδικών αναμνήσεων και των βωβών τραυμάτων του ίδιου του σκηνοθέτη Ρίκι Ντ’Αμπρόουζ, που επαινέθηκε από τους κριτικούς στα Φεστιβάλ της Βενετίας, του Σάντανς και του Ρόττερνταμ.
Ένας αόρατος αφηγητής μας διηγείται τη ζωή και τις οικογενειακές σχέσεις του γεννημένου το 1987 Τζέσι Ντάμρος: τη διάλυση του γάμου των γονιών του, τους καβγάδες, τα οικονομικά προβλήματα, τους θανάτους. Ο σκηνοθέτης κάνει μια ακτινογραφία μιας τυπικής μεσοαστικής αμερικανικής οικογένειας αλλά ταυτόχρονα μας παραδίδει μια ιμπρεσιονιστική εξιστόρηση της ζωής του, δίνοντας έμφαση λιγότερο στα γεγονότα και περισσότερο σε στιγμές ή συνήθειες που μένουν χαραγμένες στη μνήμη: το σακάκι με τις βάτες της θείας, το αποτύπωμα ενός χαλιού, μια διαφήμιση, το φως σε ένα δωμάτιο.
Συμμετέχοντας στο πρόγραμμα College Cinema του Φεστιβάλ της Βενετίας 2021, ο Καθεδρικός είναι η απόπειρα του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ρίκι Ντ’ Αμπρόουζ να σκιαγραφήσει το ίδιο του το πορτρέτο ως καλλιτέχνη αλλά ταυτόχρονα να κάνει έναν απολογισμό όσων στιγμάτισαν την Αμερική στη διάρκεια 20 περίπου χρόνων. Ο Καθεδρικός, σύμφωνα με τον κατάλογο του Φεστιβάλ του Σάντανς, είναι ένας ποιητικός και βιωματικός διαλογισμός πάνω στη νεολαία και στο πρόσφατο παρελθόν, που ενδιαφέρεται όμως λιγότερο για την ίδια τη μνήμη και περισσότερο για το τρόπο που αυτή εντυπώνεται στο νου.
Ο Ρίκι Ντ’Αμπρόουζ (1987, ΗΠΑ) είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης με έδρα τη Νέα Υόρκη. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Notes on an Appearance, έκανε πρεμιέρα στο 68ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 2018 και οι μικρού μήκους ταινίες του έχουν προβληθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα νέα ταλέντα του αμερικανικού ανεξάρτητου κινηματογράφου.
“Tην ταινία αυτή τη δούλευα μέσα μου από τα 19 μου», εξομολογείται. «Η ιδέα μου ήρθε στην κηδεία της προγιαγιάς μου, όταν είδα δύο αδερφές να θρηνούν χωριστά, ανίκανες να συμφιλιωθούν μετά από χρόνια εχθρότητας. Αυτό συνέβη το 2006, όταν έφυγα για το Κολλέγιο, δηλαδή όταν άρχισα για πρώτη φορά να ζω μόνος μου. Και συνέπεσε με αυτήν την αποκαρδιωτική στιγμή για την οικογένειά μου. Ήταν η περίοδος που άρχισε να διαμορφώνεται και η πολιτική μου άποψη για τα πράγματα, έτσι ξαφνικά είδα την ιστορία της οικογένειά μου με μια νέα ματιά –υπό το πρίσμα της αφύπνισής μου, αλλά και των ιδεολογικών αλλαγών που άρχισαν να γίνονται ορατές στις ΗΠΑ, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 που εγώ γεννήθηκα. Ήταν η εποχή της αδιάκοπης μυθοποίησης της επιτυχίας, των υλικών αγαθών αλλά και της αίσθησης μιας προσωπικής ασφάλειας, που εκπορεύονταν από τη λήξη του ψυχρού πολέμου. Όλα αυτά, στην ταινία είναι ιδωμένα υπό το πρίσμα ενός παιδιού».
Ωστόσο, όπως εξηγεί, δεν θέλησε να κάνει μια ταινία για μια δυσλειτουργική οικογένεια. «Περισσότερο με ενδιέφερε να εστιάσω σε ένα παιδί μοναχικό και ανήσυχο, που ψάχνει απαντήσεις κοιτώντας έξω από το παράθυρό του. Το αποτέλεσμα είναι ένα «κολάζ» εικόνων και ήχων χαραγμένων στις μνήμες του, μία απόπειρα να διαφυλάξω στη μνήμη ένα κομμάτι του εαυτού μου αλλά και αυτής της χώρας».